Mahmud və Məryəm
ElçinSözler ve Alıntılar
Mahmud onda həmin qocadan soruşdu ki, dərd əlindən necə çatdamır sinəsi ?
Hə, belə dedi qoca: << Sən dərdi görürsən, dərd axtarırsan hər şeydə, amma mən, bax, o dağları da görürəm, bu otları, çiçəkləri də görürəm, bu çayı da görürəm... >>
Adlar dəyişir, sifətlər dəyişir, hisslər həmin hisslərdir, xislət həmin xislətdir və əslində dünyada heç nə dəyişmir, həyat elə bir məhəccərin içindədir ki, heç vaxt bu məhəccəri adlamaq olmayacaq.
Məgər Məcnun olmaq ayıbdı? Nə üçün bu camaat Şeyx Nizaminin, Əmir Xosrovun, Caminin, lap elə bu yaxınlarda yaşayıb yazan Nəvainin əsərlərini oxuyub, bunlara qulaq asıb, Məcnunun aqibətinə göz yaşları axıdır, amma gördükləri, tanıdıqları, bir hava ilə nəfəs aldıqları adama “məcnunun biridir” deyib gülürlər?
Günlərin bir gözəl günü insan başa düşəcək ki, bilə-bilə, yoxsa yox, amma bütün ömrü boyu mürəkkəblik axtarıb, hər şeydə bir mürəkkəblik görüb, əslində isə ən böyük müdriklik elə dünyanın adiliyinin özündə imiş.