Mantık Bilimi (Büyük Mantık)
Georg Wilhelm Friedrich HegelMantık Bilimi (Büyük Mantık) Gönderileri
Mantık Bilimi (Büyük Mantık) kitaplarını, Mantık Bilimi (Büyük Mantık) sözleri ve alıntılarını, Mantık Bilimi (Büyük Mantık) yazarlarını, Mantık Bilimi (Büyük Mantık) yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Mantık Dizgesi bir gölgeler ülkesi, tüm duyusal somutlaşmadan özgürleşmiş yalın özselliklerin evrenidir. Bu bilimi incelemek, bu gölgeler ülkesinde yaşamak ve çalışmak bilincin saltık kültürü ve disiplinidir.
Kavramlara belirlilikleri içinde sarılmayı ve onlardan yola çıkarak bilmeyi öğrenmelidir.
Oluş varlığın yoklukta ve yokluğun varlıkta yitişi ve genel olarak varlığın ve yokluğun yitişidir; ama aynı zamanda onların ayrımı üzerine dayanır.
Sonlu ve sonsuz belirlenimleri aynı çatışmanın içindedir - ister zaman ve uzaya, evrene uygulansınlar, isterse Tinin içerisindeki belirlenimler olsunlar; tıpkı birbirleri ile ister bir tuval üzerinde isterse palet üzerinde birleştirilmiş olsunlar, siyah ve beyazın griyi vermeleri gibi. Eğer evren tasarımımız onun üzerine sonsuz ve sonlu belirlenimlerinin aktarılması ile çözülüyorsa, her ikisini de kendi içinde kapsayan Tinin kendisi kendi içinde kendi ile çelişen birşey, kendi kendini çözen birşeydir.
Ama yalnızca eytişimselin soyut-olumsuz yanında durup kalınırsa, o zaman sonuç yalnızca Usun Sonsuzu bilmeye yeteneksiz olduğu biçimindeki o tanıdık sonuçtur; - tuhaf bir sonuç, çünkü sonsuz olan ussal olan olduğu için, Usun ussal olanı bilmeye yetenekli olmadığı anlamına gelir.
Kant'ın arı usun antinomileri üzerine eytişimsel açımlamaları, bu çalışmanın gidişinde yapacağımız gibi daha ayrıntılı olarak irdelendiklerinde, hiç kuşkusuz büyük bir övgüyü hak etmezler; ama temelde yatan ve geçerli kılınan genel düşünce yanılsamanın nesnelliği ve düşünce-belirlenimlerinin doğasına ait olan çelişkinin zorunluğudur, bu ilk olarak hiç kuşkusuz bu belirlenimlerin Us tarafından kendilerinde-şeylere uygulanış yolunda böyledir; ama doğaları tam olarak Usun kendisinde ne oldukları ve kendinde olan açısından ne olduklarıdır.
Kant Diyalektiği daha yükseğe çıkardı -ve bu onun en değerli yanlarından biridir-, çünkü onu sıradan tasarıma göre taşıdığı özenç görünüşünden kurtarıp Usun zorunlu bir etkinliği olarak gösterdi. Diyalektik yalnızca bir göz boyama ve yanılsamalar üretme sanatı sayıldığı için, doğrudan doğruya hileli bir oyunu oynadığı ve bütün gücünün yalnızca aldatmacayı gizlemesi üzerine dayandığı, sonuçlarının yalnızca düzmece sonuçlar ve öznel birer görünüş olduğu varsayımına gidildi.
Yöntemin daha öte eksiksizleştirmeye, ayrıntıda daha öte geliştirilmeye açık olmadığını ileri süremem; ama aynı zamanda biliyorum ki, bu biricik gerçek yöntemdir. Bu daha şimdiden nesnesinden ve içeriğinden ayrı birşey olmadığı için kendiliğinden açıktır; - çünkü onu ileriye devindiren şey içeriğin içselliği, kendisinde taşıdığı diyalektiktir. Açıktır ki bu yöntemin gidişini izlemeyen ve onun yalın dizemine uygun olmayan hiçbir açımlama bilimsel sayılamaz, çünkü bu olgunun kendisinin gidişidir.
Olumsuz olan o denli de olumludur ya da kendi ile çelişen kendini hiçliğe, soyut yokluğa değil, ama özsel olarak yalnızca tikel içeriğinin olumsuzlanmasına çözer, öyleyse sonuç ondan sonuçladığını özsel olarak kapsar - ki aslında bir genelemedir, çünkü yoksa dolaysız birşey olurdu, bir sonuç değil. Sonucun, olumsuzlamanın, belirli olumsuzlama olduğu için, bir içeriği vardır.
Bugüne dek felsefe henüz Yöntemini bulmuş
değildir; matematiğin dizgesel yapısını kıskançlıkla gözlemiş ve -belirtildiği gibi - onu ödünç almış ya da yalnızca verili gerecin, görgül önermelerin ve düşüncelerin bir karışımı olan bilimlerin yöntemlerine başvurmuş, ya da giderek tüm yöntemin yadsınması gibi kaba bir yolu denemiştir. Ama felsefi bilimin gerçek Yöntemi olabilecek biricik şeyin açımlaması Mantığın kendisinin incelemesine düşer; çünkü Yöntem Mantığın içeriğinin iç öz-deviminin biçimi üzerine bilinçtir.