Ölümüne bir aşkın ölümsüz bir destanı. Şiirin şirin ikliminde, kelebek kanatlarına dokunan zarif ve naif bir anlatım.
Bir bahar şenliğinde yıldırım hızıyla bağışlayan iki aşk. Bir trajediye dönüşen dönüşüken de öteki mutlu aşklarla birlikte okuyucunun da yüreğini dağlayan bir karasevda.
Yazgılarında birleşmek yazan Sıtı ile Tacdin, karasevdalı mutsuz aşıkların öyküsünü satır aralarında yitip giderler.
Sıti ile Tacdin'in kavuşması Mem ile Zin'in ayrılıklarının vurgusu olur.
Kavuşabilenler aşklarını. Kavuşamayanlar ise destan olur ve dolaşır dilden dile. Ulaşırlar yaşamdan kitaba, topraktan şiire.
Vezir olabilmek uğruna her yola başvuran ve sonunda Bey'in aklını çelecek olan haris, kindar ve acımasız Beko, doğunun bu ölümsüz aşk öyküsünün İago'su olarak çıkar karşımıza. Söylemin aksak ritmiyle çağrıştırılan Shakespeare ve Fuzuli artık hiç uzakta değildir, "Eomeo ile Juliet" ve "Leyla ile Mecnun" öyküsünü de çağrıştıran ve onları aşan bir şiirsel metinde.
