Eser; Schopenhauer'un hemen her eseri gibi akıcı, muhkem ve vurucu bir üslûba sahip. Bu eserde Schopenhauer ahlâkı kendi düşüncesine göre temellendiriyor, bunu yaparken günlük hayattan seçtiği örneklerden, diğer filozofların görüşleriden ve kendi felsefesini üzerine oturttuğu ''irade''den destek alıyor. Bu da yapığı temellendirmeyi son derece vâzıh bir hâle bürüyor.
İnsan davranışlarını kötülük, bencillik ve merhametin yönettiğini söyleyen filozof, eserin adından da anlaşılacağı gibi ahlâkın temeline merhameti yerleştiriyor. Bir davranışın ahlâklı sayılabilmesinin yegâne göstergesinin temelinde merhametin yer alıp almamasının olduğunu söylüyor. Kant ve Nietzsche'nin zayıflık olarak niteledikleri merhamet, Schopenhauer'un ahlâk felsefesinde en temelde yer alıyor. Filozofun ahlâk anlayışı tam da ilk hocası olarak gördüğü Kant'ın ilkelere, değişmezliklere, akla dayalı ahlâk anlayışının karşısında yer alıyor.
Sarsıcı, düşündürücü ve dönemin filozoflarının tersine (Hegel, Fichte, Schiller) son derece açık bir üslûba sahip olan eserin özellikle ahlâk felsefesine meraklı kitapseverlerin kütüphanesinde mutlaka yer almalı diye düşünüyorum.
