Modernleşen Türkiye'nin Tarihi
Erik Jan ZürcherSözler ve Alıntılar
Osmanlı devlet adamlarının gözünde adalet, her şeyden önce, istikrar ve ahengi temsil ediyordu.
Son derece saldırgan bir muhalefetle, ağırlaşan bir ekonomik bunalımla, kentli ve okumuşların desteğinin azalmasıyla karşı karşıya olan DP, 1957 seçimlerinde kimi zaman , CHP'lileri komünist ve dinsiz diye tanımlayarak ve Demokratların zamanında açılmış cami ve imam hatip okullarının sayısından övünçle söz ederek , dini inanç ve duygulara seslenmiştir.
Sayfa 338Kitabı okudu
1996'nın ilkbaharında, Tansu Çiller, 1995 seçimlerine birkaç hafta kala niteliği belirsiz "güvenlik harcamaları" için bütçeden yasadışı şekilde para çekmekle suçlandı. MİT tarafından -muhtemelen yeni Çiller ve Erbakan koalisyonunu çökertmek maksadıyla- sızdırılan bu istihbarat raporuna göre, bu para, PKK'ya ve sempatizanlarına karşı gizli operasyonlar yapan ve Çiller ile İçişleri Bakanı -ve eski Emniyet Genel Müdürü- Mehmet Ağar tarafından yönetilen, gayriresmi bir "devlet çetesi"ne harcanmıştı.
Sayfa 371 - İletişim Yayınevi
Mafyayla devlet arasındaki ilişkiler ilk kez 1995'te, ünlü bir mafya babasının kızı -ve bir diğerinin karısı- olan Uğur Kılıç'ın, bir devlet bankasının eski müdürünün mafya tarafından vurulması olayının arkasında eski cumhurbaşkanının eşi Semra Özal'ın olduğuna tanıklık etmesinin ardından vurularak öldürülmesiyle manşetlere çıktı.
Sayfa 371 - İletişim Yayınevi
İstanbul'daki en önemli gazetelerin tirajları, 12.000 ile 15.000 arasında değişiyor, özel durumlarda ise 30.000'i buluyordu. Gerçekte okuyucu sayısı çok daha yüksekti. Bunun sebebi 1870'lerde başlayan kıraathane modasıydı. Kıraathane, müşterilerine bir yandan bir fincan kahve ya da nargile içerken okumaları için önemli bütün gazeteleri sunan bir kahvehaneydi.
Osmanlı İmparatorluğu yabancı gözetimi ve yönetimi altında reformlar uygulamaya mecbur edildi.
Varlık Vergisi
1942 tarihli Varlık Vergisi Türk burjuvazisinin genelinde huzursuzluk ve kuşkuya yol açmıştı. Bu vergi, bürokratların ve ordunun hakim olduğu Kemalist rejimin, Türk burjuvazisinin çıkarlarının güvenilir bir destekçisi olmadığını belli etmiş, bu topluluğun tehdide açık olduğunu göstermişti.