Morof
Eliyê EvdilrehmanSözler ve Alıntılar
Beg nêzikî wan bû û got
-lawo dar li ser Koka xwe şîn dibe..
Min goreya xwe hilda û çûme hêşiya kon, min kaxiz vekir, lê nihêrî, bi rastî jî destnivîsa wî ye. Huba hezkirinê ew qasî li cem min pirr bû ku min nikaribû ew bixwenda, paşê min quweta xwe berhev kir û dest pê kir xwend. Hema wî di rêzên pêşîn de nivîsîbû:
"...Emrê min gihiştiye eskeriyê, ez gerek herim borcê xwe yê bajarvaniya Sovyetiyê biqedinim. Sê rojan û bi şûn de, ez ê herim di cêrgeyên Ordiya Sovyetiyê de qulixê bikim. Ez fikra xwe ya kutasiyê ji te re dibêjim...Ez bengî me, ez bengî me, li ser qîza Ebdilxaliq bengî me... Ev gotina min e, teweqe dikim cabekê bide. Sibehê ez li ser Kaniya Şahbûlaxê li hêviya te û caba te ya nivîskî me."
Xanimzer sekinî, kesereke kûr xwar, li qîzan nihêrî û dîsa dest pê kir:
–Ez gelekî kûr û dûr fikirîm û dîsa hatim ser wê fikrê, lê ez rast bibêjim, dilê min gelekî di wî de hebû. (Qiz keniyan û destên xwe li hev û du xistin, bi hev re gotin, "Bimbarek be! Pîroz be!) Min jê re wiha nivîsî:
"Oxir be ji te re, delaliyê min. Here bi serfinyazî borceyê xwe yê bajarvaniya sovyetiyê biqedîne û sax û silamet vegere. Ez jî li kûlîlka mala Evdilbarî bengî me."
Wexta ku wê kilama xwe xelas kir, bû tîqîniya qîzan, gişk bi wê keniyan, gotin:
-Weyla rûyê te li min bûyê, bi rastî jî keçik e bengî ye.
Seyranê gazî kir:
Lê... lê... lê... gelî qîzan, werine vir, topî dora Xanimzerê bibin, bê ew çi dibêje. Tê bibêjî keçik ketiye nava huba evîntiyê.
Keçikan Hoy Narê gotin, li dora wê lîstin. Qîzan bi hev re, hinekan jî di dilê xwe de digotin, "Gelo hezkiriyê wê kî ye? Layîqî wê ye, yanê na? Kurê kî ye? Bedew e, yanê na? Şivanê kolxozê ye? Eskerê Ordiya Sovyetiyê ye? Bilûrvan e? Pale ye? Kî ye hezkiriyê wê?.."
—Ax... Apo, ev çi roj e em tê de ne, he?
Çimkî li kû derê rastî heye, li wê derê xapandin tune ye...
Emir çiqasî diçe, şêrîn dibe.
Gulîzer Xanimê, bo xatirê Morof, Nûrê kiribû berdestiya xwe, rind li wê dinihêrî, komekî dida wê ku hezkirina Nûrê ber bi xwe ve bide pirrkirin. Lê carekê ew pirsê eşkere ji Nûrê re vedike, dibêje:
- Nûrê, delaliya min, tu dizanî ez gelekî ji te hez dikim, lê ez dixwazim neynesîya vê hezkirina xwe ji te re bi hûrgilî vekim, dixwazim bizanibim, tu ji Morof hez dikî?
- Belê, xanima min...
Caba Nûrê mîna gulleyê di dilê Gulîzerê re derbas bû. Çavên Gulîzerê tijî hêsir bûn, ew wekî ku pisîk xwe davêje ser mişkan, dixwest wisa baz de ser Nûrê û wê bixeniqîne, lê fikirî û paşê di dilê xwe de got, "Nûrê çi gunehkar e? Extîyariya wê heye.”
- Nûrê, eger Morof li ser te bizewice, tê dîsa ji wî hez bikî?
Nûrê li çavên xanima xwe nihêrî, serê xwe berjêr kir û serwext bû ji nêta Gulîzerê.
-De şuxulê te ye, eger tu bi vê yekê re razî nebî, ez ê Morof bi destî bavê xwe bidime tîketîkekirin, dîsa tu yê bî bimînî, hemîn mêrê min heye, wê min bistîne. Bi giliyekî kin heta sê rojan ez wext didime te û mêrê te, bifikirin, j min re bibêjin, yanê na ez ê serê wî bidim lêxistin! De rabe here.