"Ömürləri boyu xoşbəxt olmağa çalışıb, lakin daima bədbəxtliyin izlədiyi insanlara bu, valideynlərinin, çox vaxt da atalarının qoyduğu hörmətdən gəlirdi. Bəzən onlar həyatlarının elə nöqtəsinə gəlirdilər ki, heç bir dəyişiklik onlara təsir eləmirdi. Yayın cırhacırında, əllərini qoynunda çarpazlayıb, üşüyürmüş kimi, divarın bir küncünə qısılar, bəzən də qışın oğlan çağında baldırları açıq, bir şeyin arxasınca gedərdilər. Əyinlərində nə geyim olduğunu belə unudardılar. Saatlarca gözlərini eyni nöqtəyə zilləyib tamaşa edərdilər. Başının altında qolunun keyləşdiyini hiss eləsə də, həvəssizlikdən onu çəkməzdi. Bütün günü büt kimi dolaşar, əsla beyni icazə verməzdi ki, qəlbinin dediklərini dinləsin. Yoxsa, gedib ona "sənsiz yaşaya bilmirəm" deyər. Hətta gözlərini yummaqdan belə qorxardı, çünki qapanan göz qapaqlarının altında ya onu görərdi, ya da qəlbinin ortasında iz qoyub getmiş savaş meydanını.
Güləndə ağlamağı, ağlayanda gülməyi tutardı. Gecələr dəli kimi arzuladığını, səhərlər qətiyyən görmək istəməzdi. Daima əqli ilə ürəyi arasında savaş gedər, məntiqi olmaz, ürəyi "istəyirəm" deyər. Özü ilə tək qaldığı zamanlarda, baxdığı hər küncdə, ruhunun dincəldiyi çəməni xarabalığa döndərən o adamı görər. Görər və susar, gözləri quru-quru baxar, nə bir sitəm, nə bir etiraz, heç küsməyi də özlərinə rəva bilməzlər. Buna haqları olduğunu düşünmürlər, çünki onları həyata gətirən adam onlara qarşı nə hiss eləmişdi ki, qıraqdakı da nə hiss eləyə, deyə fikirləşərlər"