"Gariptir; uykuların bölündüğünde daha çok anlarsın: Ölüm, uyku gibi yanı başındadır. Dalıp gitse de gözlerin bilmediğin o uzaklara, tüm gerçeklerin yastığın kadar yakınındadır."
Hor bakmakta bazen bir üzüntü eylemidir hocam. İnsan hor bakınca bazen üzülür. Hor bakmak, hep kötüleme, karalama amacı gütmez. Hor bakmak, bazen üzüntüdendir.
Boşluktayım... Neyin boşluğunu yaşadığımı bilmeden hem de. Allâh'a dua etmekle huzur bulsamda, düşünmeden geçemiyorum. Çok düşündüğüm için bende böyleyim işte.
Ne hissettiğini bilmeden gözlerimi diktiğim o yolun sonu... Ne kadar da uzaklara bakmayı seviyorum ben öyle. Neden hep uzaklara bakıyorum uzun uzun? Yakınımda olanlardan yanımda diye mi zevk almıyorum? Uzaklara beni çeken ne var acaba? Merak ediyorum işte..