Süha karısı Saniha ile Payas kasabasına giriyorlardı. 1929 sonbaharında, sabahleyin Ceyhan'dan yola çıkmışlar, öğle yemeğini otomobillerinin gölgesinde yemişlerdi. Geçtikleri yerlerin vahşi ıssızlığından sonra, birdenbire görünen bu yeşil adacık pek hoşlarına gitmişti. Kendilerini adeta bir cennet bahçesinde sandılar. Saniha, otomobilin içinde vücudunu yükselterek çamurdan yapılmış duvarların üstünden taşan yeşilliği zevkle seyrediyordu. Kocası, dar yolun dönemeçlerinden geçerken bir yere çarpmamak için, volana sarılmış, otomobilin önünden kaçmağa lüzum hissetmeden lakayt ve kaygısız yürüyüp giden köylüleri çiğnememeğe çalışıyordu. Biraz daha ilerledikten sonra daha dar ve daha kalabalık bir sokağa geldiler. Süha kornasını acı acı öttürdü. O zaman, beyaz bornozlara bürünmüş Arap kadınları ürkmüş tavuklar gibi sağa sola kaçıştılar. Her biri bir tarafa koştu, çamur duvarlara sımsıkı arkalarını dayayarak otomobile yol verdiler. Yarı çıplak küçük kızlar, kendi boylarında ve kendileri kadar esmer testileriyle bir yalağın etrafına toplanmış, sıska bacaklarını birbirine bitiştirmiş korka korka otomobili seyrediyorlardı. İri kulaklarından başka yerleri görülmeyecek kadar çalı çırpı yüklenmiş küçük eşekler ürkerek koşuşuyor, arkalarından bir toz bulutu havalanıyor, yüklerinin hışırtısıyla nalsız tırnaklarının gürültüsü birbirine karışıyordu. Aşağıda, vadi gölgeli ve mahzun uyuyor, güneş için' de kalan karşı sahildeki köy, çamurdan yapılmış evleriyle, sarı mermerden bir kale gibi yükseliyordu. Şimdi, geniş, fakat tozlu 'bir yola girdiler. Bu yol bir meydan da nihayet buluyordu. Meydanın etrafında irili ufaklı binalar vardı. Diğerlerine nispetle büyük sarı bir binanın üstünde bir bayrak sarkmış duruyordu. Hükumet konağı olduğu kapısında duran jandarma ile penceresinden sarkan bayraktan anlaşılan bu binanın karşısında boyası uçmuş başka bir bina vardı. Bunun kapısının üstündeki levhada şu kelimeler okunuyordu: İstanbul lokantası ve oteli…
