O zaman yalnız ve yalnız içinde yaşadığı dakikanın önemi olacaktı. Artık gelecek diye bir şey bulunmayacaktı. Zaten hiç bulunacak mıydı böyle bir şey? Gelecek!
Her şeye dayanacak güçteyim. Ama burada beklemek, zaman geçerken, yıllar akıp giderken, yaşam değişirken burada çürümek, bıktım artık. Olabilir mi bu? Tüm düşüncelerimi kovmak istiyorum. Düşüncesiz olmak, ilgisiz ve bomboş.
Yaşamın tüm zevklerini tatmıştı o; tüm acılarına, bırakılmışlığa, yalnızlığa, bekleyişe, arada sırada umuda kapılarak, ve günün birinde hiç umutsuz bekleyişe de katlanmıştı.
Sevişmeden sonra, boşluk duyduğu ve düşüncesi bile boşaldığı zaman kendi kendine, garip, diyordu. En erkek olduğum zamandır ki özgür olmaktan çıkıyorum. Özgür mü? Yok canım! Düşünen bir adam! Sonum yaklaşıyor artık.