... Bu vəhşilər heç nə görmürlər, heç nə sezmirlər, onların daş qəlblərinə heç nə toxunmur! Onlar şənlənir, ya da bir qarın çörək üçün əlləşib-vuruşurlar, onlar tələsir, qışqırıq və gülürlər, onlar sağa-sola tüpürür, səs-küy salır, zarafatlaşır və qəpik üstündə dava salırlar. Və onların hamısına yaxşıdır, hər kəs özünü əla hiss edir, həm özlərindən, həm də yer üzündə hər şeydən məmnundurlar. Onlar biri bir qəpiyə dəymir.
...
Bəzən həyatın puçluğu və mənasızlığı barədə ümidsizcəsinə düşündüyü saatlarda yenə heç gözləmədiyi halda qəlbinə haradansa sevinc və sevgi toxumları səpilir, könlündən nəğmə oxumaq və şəkil çəkmək istəyi keçirdi; hansısa gülün ətrini qoxulaması, ya da pişik balasını tumarlaması dünyayla sadəlövh və fərəhli yekdilliyini yenidən ona qaytarırdı. Bu fərəh yenə qayıdacaq, fərq eləməz, sabah, ya birigün, onda həyat yenidən gözəl olacaq. Onda bu hiss yenidən kədəri, qara fikirləri, ölümə məhkum balıqları, solan çiçəklərə olan ümidsiz, əzici sevgini, insanların kütbeyinliyi, mənasızlığı, cahilliyi qarşısında keçirdiyi dəhşəti bir küncə sıxırdı ...