Kapağı gibi naif bir hikaye; başı, sonu veya ortası yok. Bir hayat ve o hayata baktığımız bir pencere sadece.
Yorgun bir günün ardından dinlediğim müzikle gaza gelip, ardından bir süre okumam diye kenara ayırdığım bu kitabı okumaya başladım. Sonra uzun zamandır kendimi bir şeylerin başında unutmadığımı farkettim, çok özlemişim ya.
Normalde çizgi romanlar bana olaya girmek ve benimsemek için fazla kısa gelir ama Oleg okuyucuya belirli bir olay anlatma derdinde değil, belirli anların toplamından ibaret. Hepimizin yaşadığı ortak hayattan bir takım parçalar; tatlı - tatsız, iyi veya kötü, bazen fazla hızlı, bazense sıkıcı, genellikle monoton, bıdı bıdı falan filan. Kaçmak istediğimiz hayal dünyamız ile mecbur kaldığımız dünya arasındaki sınırın biraz silikleşmesi, kafamızı gerçeklere vura vura geçirdiğimiz bir günün ardından çizgi roman okumak gibi bir kitap.
Ya cidden o çizimlerin doğallığını, insan ilişkilerinin minnoşluğunu, minik detayları ve Oleg'in gıdısı ile asalak bakışlarını nasıl anlatabilirim bilmiyorum. Sadece sıcacık sarmalanmışım gibi hissediyorum, acayip keyif aldım.
