Yazardan okuduğum ilk eser Ölüm Portresi oldu ama kesinlikle son olmayacak. O kadar sevdim ki.
Özelikle müzik listesi ile birlikte okumanızı tavsiye ederim, kitabın anlatmak istediklerinin çoğu notalarda saklı. O yalnızlığın teması ve kendi kendine kalmanın çaresizliğini iki koldan birleştirip önümüze koymuş yazar.
Karakterlerin durumu ve olay gidişatının işleyişi çok güzel ilerlemiş ve bu da kitaba akıcı bir okunma sağlamış. Konusuna gelirsem;
Hera ve Atlas aileleri sayesinde çok sık görüşen fakat bir türlü ortak bir paydada buluşmayan iki aile dostunun çocuklarıdır. Hera’nın okulda çıkardığı bir kavga sebebi İle kaydının Atlas’ın olduğu okula alınması ile başlayan olaylar zinciri hız kesmeden devam eder. Hera için yeni olmayan duygular Atlas’ın sürekli yanında olması ile içinde tutamayacağı bir hal alır. Birlikte vakit geçirmeye başlayan ikili için artık duyguları saklamak imkansız bir hal alır ve Hera için mutluluğun kapısı açılmaktak üzeredir, fakat Atlas bu kapıyı bir türlü açmak istemez. Bunu fark eden Hera kendi içinden çıkarmadığı bir boğulma yaşar ama bunu Atlas’a göstermez. Yaşanan her şeyin üzerine bir çizgi çeken ikili için işler yolunda gidecek mıdır? Atlas ve Hera yan yana bile gelemeyen iki aile dostunun çocukları için gelecek nasıl şekillenecektir.? Öyle bir yerde bitti ki Atlas’ın ne yapmaya çalıştığını hiç anlamadım, acil ikinci kitap lazım acilllll
