Kitap alırken, yazar ya da yayınevi hürmeti de, kriterlerim arasında. Bazen öyle çok da irdelemeden “e bu yazarın elinden çıkmışsa, okurum” dediğim oluyor. Acemice evet ama, okuma heyecanımı canlı tutan bir eylem bu. Yanılmak da insana dair:) Çenemi elime dayadım düşünüyorum, ne kazandım? okumasaydım kaybım ne olurdu? İkisine de yanıtım “hiç”. Yaşı geçkince bir ressamın önce evli metresine, sonra da metresinin kızına duyduğu aşk diye özetleniyor fakat, bende aşkın karşılığı da bu değil. İlk yarısının Fransız aristokrasisin salon hayatı (davetler, balolar, yemekler bla bla) içindeki hoş ve boş diyaloglarıyla bezendiği eser, benim en sevmediğim şeylerden birini konu edinmiş durumda. İlişki etiği bakımından, sabrımı hayli zorlama sebebi; “Lolita sendromuna” kapılmış yaşlıca bir beyefendi. Bu ve benzerlerini okumaktan, dün keyif almıyordum, bugün de almadım. Çevirmen not düşmüş, ayrıntı bolluğu içinde dönüp dönüp aynı şeylere geliyormuş gibi olursunuz hiç öyle değil diye:) Katiyetle iknayım, öyle değil kısmına kadar. Tavsiye listeme almadım, arzu ediyorsanız okuyup, benim yakalayamadığım o derin aşkı belki siz yakalayabilirsiniz.
Saygılarımla.
