Orkun kitâbeleri Türk tarihinin kendi dilindeki en eski yazılı kaynağı. Konar-Göçer yaşamanın en büyük problemlerinden biri yazılı arşiv konusunda yeterince veri sunamamasıdır. Bozkırda yaşıyorsanız sizi sağanak bir yağmur suyuna katıp boğabilir, kuraklık sizi bir parça ekmeğe muhtaç edebilir, kendinizden daha çok ve daha nizami devletlerin saldırılarına karşı daha nizami ve daha akıllı hareket etmezseniz soyunuzun kuruması bile muhtemeldir. Böyle bir ortamda yazı yazabilmek lükstür. Bugün bile bu böyledir, sanayide 8 saat çekiç vurmuş bir işçi akşam eve geldiğinde şiir yazacak kudreti kendinde bulamaz. Yazmak için tok bir karın, düşünecek bol bir zaman ve konunuz olması gerekiyor. Türklerin konu bakımından hiçbir sorunu olmadı fakat zaman ve ekmek her zaman bulunamayan şeylerdi. Orkun Kitâbeleri bunların bulunduğu bir zamanı işaret ediyor bize tarihin derinliklerinden sesleniyor "fakir halkı bay kıldım (zenginleştirdim) az milleti çok ettim"
Orkun kitâbeleri çok eski bir metin olmasına rağmen insanı sarsacak bir dil güzelliğine sahip. Kitabelerden anladığımız kadarıyla Türkler o zaman da dağınık zira Göktürkler yalnızca Çinlilerle, Soğdlarla değil kendi soyundan olan Türk soylu halklarla da savaşmak zorunda kalmış. Nitekim Türgişleri kendilerinden bilirken gaflete düşerek sırt döndükleri dahi ifade olunmuş. Demek ki dağınık kalmak bizim binlerce senedir çözemediğimiz bir problem, oysa bu problemi kısmen çözdüğümüz yıllarda bile zaferler ve şanlar birbirini takip etmişti. Bu bakımdan Orkun kitabeleri yalnızca asırları delmiş bir hitap aynı zamanda birer ibret vesikasıdır.
