Uğur Demircan'ın ilk romanı Kilim gibi ilk öykü kitabı Örtü'yü de severek bir çırpıda okudum. Kendini okutan hikayelerden oluşan bu kitabı rahatlıkla öneririm. Altı öyküden oluşan kitapta Örtü isimli bir öykü yok ama bütün öykülerde bir örtü kaldırılıyor, kaldırılan örtünün altından sırlar, günahlar, beklenmedik finaller ortaya çıkıyor. Kar ve Kum birbirinin devamı niteliğinde, ilki finaliyle ikincisi başlangıcıyla şaşırtıyor. Sır'da adı üstünde dökülen sırlardan sonra final şaşırtıyor. Taş'ta final tam şaşırtmasa da Zeynel gibi insanların olduğunu okumak en çok rahatsız eden şey oldu beni. Ortaktaki örtü daha gündelik hayata dair, karşılaşılması en olası örtü. Sadece Su isimli öyküde örtü bir sırrı değil maziyi kaplayan sular ama bu öykünün asıl şaşırtıcı yanı yazarın fantastik kurguya el atıp suların yükseldiği, bildiğimiz şehrin büyük bölümünün denizin altında kaldığı yeni bir İzmir yaratması olmuş. Olumsuz diyebileceğim nokta olarak Taş da muhtemelen yazıldığı dönem itibariyle Mark olan dönemin genç okuru içine alamaması, tek tük bir iki cümlenin bana didaktik gelmesi sayılabilir. Bakalım ikinci üçüncü öykü kitapları ne zaman çıkar, onlarda ne okuruz?
