Bütün şiirleri tek kitapta okumaya bayılıyorum. Bana büyük bir zevk veriyor, hele bir de şiirler tarihe göre sıralanmışsa değmeyin keyfime!
Cahit Sıtkı'nın ölüm korkusu bilinen bir gerçek... Şiirleri okudukça da insan derinden hissediyor insan bunu. Ölümden o kadar çok bahsediyor ki... Hem de tutarlı değil. Bir yerde özlüyor, bekliyor; bir başka yerde korkuyor, bayağı bir korku. Başka konularda da bu tutarsızlık var. Sözgelimi doğa... Doğayı bir yerde annesinden kardeşinden yakın bulurken başka yerde insansız olamayacağım, diyor. Bu bir olumsuz eleştiri değil, olumlu eleştiridir. Çünkü insan tarafını, sıradan insan tarafını alenen gösteriyor.
Şiirlerin tamamını buraya kopyala yapıştır yapabilirdim aslında -öyle güzel ki hepsi- ama yapmadım. Kitabı okumak zevkini ayrıca yaşayın, deye.
Mutlaka okuyun, deye.
