Bu sene yeni yazarlarla tanıştım. Tanıştıklarımdan da çok memnun kaldım. İrfan Yalçın da onlardan biri.. Fareyi Öldürmek kitabını yakın zamanda okumuştum. Pansiyon Huzur, yazarın ilk kitabı. Benimse yazardan okuduğum ikinci kitap oldu...
Adını gördüğünüzde aklınıza sevimli, sevgi ve huzur dolu güzel bir pansiyon gelebilir belki ama bu isim büyük bir ironi aslında. Çünkü kiralanmış bir apartman dairesinden pansiyona çevrilmiş bu yerde huzurun zerresini bile bulamazsınız. Her kesimden, her türden insana rastladığınız bir sokağın başından sonuna kadar yürümüşsünüz gibi düşünün. Her köşeden bir karakter çıkıp geliyor. Beyefendisi, kimsesizi, devrimci genci, emeklisi, öğretmeni, genci yaşlısı, kadını erkeğiyle çeşit çeşit insan, çeşit çeşit hikaye... Ama en çok hissedilen şey açlık. Sadece fiziksel bir açlık da değil hatta. Duygusal bir açlık da var bu pansiyonda. Karınları aç, ruhları aç bu insanların. Tutunacak tek bir dal bulunca birbirlerini ezerek tutmaya çalışıyorlar o dalı. Sevilmek, değer görmek, doymak, yarını düşünmemek istiyorlar. Yarını düşünmeden, huzurla uyumak ne büyük bir lüks! Kitaptaki her bir karaktere hem kızdım hem acıdım. Hem hepsini doyurmak istedim hem de pansiyondan kaçmak.
Fareyi Öldürmek ile kıyaslarsam -ki konu olarak birbirlerinden çok farklılar- Pansiyon Huzur çok çok etkileyici bir kitap değil ama akıcı ve kolay okunuyor. Ve güzel bir kitap.
