Kendimle tanıştığım günden bu yana kendime de yabancıyım. Belki de insan en çok kendine başkasıdır. Yani içinde bir kendi daha vardır insanın. Bu yüzden her bir insan iki kişidir, birçok kişidir.
Biri içimdeki en alt kattan bağırdı şiiri üstte.
Çıkarken kelime merdivenlerini, mısralar yankılandı diğerlerinin sesinde. Biri henüz çocuktu.
Yaramaz çocuk bilmez misin ki zamandan bahşiş alınmazdı. Susmuştu ama şiirdi bu, haykırmadan duramazdı.
"Belki de insan en çok kendine başkadır..."
Bu cümle her şeyi özetliyor ne demeli