Özellikle Romeo ve Juliet'in diyalogları duygulara hitap eden, akıcı konuşmalardı. Romeo, yoğun duygular besleyen bir adam. Sevgiyi, nefreti, mutluluğu, acıyı bunları son derece fazlasıyla yaşıyor. Bazı duygularını kontrol edebilseydi keşke diyor insan okurken. Juliet çok fedakar, o da çok seviyor. Çare aramaya daha yatkın. Buluyorlar da, ama kader işte. 2 düşman aile, ne diye? Boş yere! Kitabı okurken girebilsem bir dakikalık kitaba Romeo'ya durumdan haberdar etsem, bütün bunlar yine olur muydu? Feda edilmesi gereken kişiler ve olaylar olmadan güzellikler olamaz mı? Nitekim kitap hem metniyle hem sonuyla birçok şey öğretiyor bize.
"Gidip uzun uzun konuşalım bu üzücü şeyleri. Kimi bağışlanacak, kimi ceza görecek. Daha acıklı öykü duyulmamıştır, bilin, bu öyküsünden Romeo'yla Juliet'in.
(Çıkarlar.)"
Ne diyelim, iyi okumalar dileyelim.
