Kendimle ilgilendiğim sürece aşktan haberim yok
Gönül kapısı dışında geçecek geçidim yok
Arada ben olmayınca, hâsılım sen olursun
Sana ulaşmakta benim kendimden başka engelim yok.
Lavanta senin olmayan amberden iyidir
Demir senin olmayan altından iyidir
Hünerini gören düşman elli dosttan iyidir
Düşman, ayıp arayan dostundan iyidir.
Büyük ayıptır bir yerlere yükseltmek kendini Bütün halkın içinden tercih etmek kendini
İnsan gözbebeğinden öğrenmeli
Herkesi görmeyi ama görmemeyi kendini.
O kişi göğsün içini gönül sandı
Bir iki adım gitti; her şey hasıl oldu sandı
İlim, amel, zühd, temanna, talep
Yoldur bunlar; efendi bunu varılacak yer sandı.
Ben ben değilim; ben olan kim acaba?
Konuşan ben değilsem, ağzımdaki kim acaba?
Bir gömlekten başka değilim baştan ayağa
Benim kendisine gömlek olduğum kim acaba?
Zamânenin elinde çok mazlumum ben
Yoksa Rum ülkesine layık olur muydum
Yüz hünerime rağmen bir gam çekmem
Ne mücrimim, ne de mahrumum ben.
Evhâdüddîn-i Kirmânî