Monarşik dinlerin (Musevilik, Hristiyanlık ve İslam) şüpheli benzersizliği, Yaratıcı ile yaratılan arasındaki farkı aşırı vurgulamaları ve suçluluk ve korku duymayı erdem haline getirerek, İsa'nın yaşam kaynağı olarak gördüğü ölüme karşı çok özel bir korku aşılamalarıdır. Aynı anda hem "endişelenmemeye" hem de "kurtuluşunuzu korku ve titremeyle gerçekleştirmeye" çalışmak gerçekten bu kadar derin bir teolojik paradoks mudur?