Hiç başımıza gelmeyecekmiş gibi, biz hiç başkalarının yaşadıkları acıları yaşamazmışız gibi, bize bir şey olmazmış gibi yaşıyoruz. Aşkı bile bir tek biz çok sevmişiz, bir tek biz acı çekmişiz gibi. Gözümüz kendimizi görmeden alıp koyuyoruz başımızın üzerine. Hayat sürekli ‘bir gün sen de yaşayabilirsin aynısını…’ der gibi parmak sallıyor karşımızda!
Hayat hikâyelerimiz mesela, her birimiz başka bir dünya! İncitenlerimiz, incittiklerimiz, sevdiklerimiz, sevenlerimiz hepsi hepimizin hayatında farklı isimlerle aynı hislerle varlar… Birbirimizi takip ediyoruz aslında. Bayrağı bir önceki acı çekenden, seven, sevilenden devralarak koşuyoruz. Tek yarışımız mutluluğa ulaşmak sonunda!
Tek ödülümüz yaşadıklarımızdan kâr kalanlar yanımıza… Peki neden pes etmeyiz? Neden yılmayız? Yolun sonunda yeni bir güne umutla uyanmak için!
‘Keşke’ demeden hep geçmişten ‘iyi ki’leri alarak devam etmeli yan yana. Hiçbir hikayeyi yüz çevirerek dinlememek gerek, gün gelir aynı hikâyeyle yüzleşmek gerekebilir hayatlarımızda…
Bu hikâyede bir ayna var… Bakmaya cesaret edebilene…
