Ben çocukların dilinden anlatılan kitapları okumayı seviyorum bu kitap da okumayı sevdiğim bir kitap oldu.Beni derinden etkilemişti.Umarım sizde seversiniz keyifli okumalar :)
Kitapta 2. Dünya Savaşı yüzünden Amerika'ya göç etmek zorunda kalan Japon bir ailenin küçük kızı Manami'nin ağzından halkın çektiği sıkıntılar anlatılıyor. Aile Amerika'da diğer göçmenlerle birlikte barakalarda kalıyor. Manami Amerika'ya giderken çok sevdiği köpeği Yujiin'i kaybediyor. Buna çok üzülen Manami sesini yitiriyor. Artık konuşamıyor. Terslikler bununla kalmıyor... Bakalım Manami köpeğine kavuşacak mı? Ve tekrar konuşabilecek mi?
Kitabın oldukça sade ve akıcı bir dili var. Küçük bir çocuğun ağzıyla anlatıldığı için oldukça içten ve samimi bir üslupla yazılmış duygu dolu bir eser.
Çocuklar için daha uygun olsa da yetişkinler de severek okuyabilir. Tavsiye ederim.
“ Hapis-köy gün geçtikçe kalabalıklaşıyor.Babam ve arkadaşları yeni barakalar inşa ettikçe yeni insanlar onları dolduruyor.Ardı ardına otobüsler geliyor..”
İkinci Dünya Savaşı tüm dehşetiyle sürerken 10 yaşındaki Manami ve ailesinin yaşadıklarına konuk oluyoruz.Küçük bir kız çocuğunun ağzından yaşanılanları okumak inanın o kadar acı:(Manami ve ailesi Amerika’daki yaşamlarını sürerken 1942 yılında Japonya Amerika’nın Pearl Harbor limanını bombalayınca hükümet Japon kökenli Amerikalıları toplama kamplarında yaşamaya mecbur bırakır.Manami ve aileside bu kamplara gitmek üzere yola çıkarlar.Yanına köpeği Yujiin’i de alan küçük kızımız askerlerin köpeğini elinden almasıyla sadece evinden değil köpeğinden de ayrılmak zorunda kalır.
Kamplara gelen aileler çalışmak zorundadır.Manami’nin babası yeni gelecek esirler için inşaatta çalışırken annesi yemekhanede çalışmaya başlar.Evinden ve köpeğinden ayrılan küçük kızımız bulunduğu yere neden geldiklerine anlam veremezken konuşmayı bırakır derin bir sessizliğe gömülür.Kâğıtlara dileklerini yazarak rüzgâra bırakır kim bilir belki köpeği duyarak geri gelir.Sadece Japon isimli ve Japon yüzlü olduğu için gördüğü ayrımcılığı bir gün affeder mi sizce?
“ 1988’de Amerikan Kongresi İkinci Dünya Savaşı sırasındaki tavrı nedeniyle Amerikalı Japonlardan resmen özür diledi.Kırk yıldan uzun sürse de sonunda devlet,yaptığı bu haksızlığı kabul etti.Hem sağ kalanlardan hem de ölenlerin aile üyelerinden.” Sözün bittiği yer:((