Her yerde, içerde, sınırların dışında,ama hayatın içinde bir ağaç gibi serinlik oldu bize özlenmek. Özlemekle özlenmeyi tartmadık hiçbir zaman,hangisi diğerinden bir gram ağırdır diye. Uyurken rüyada, uyanıkken hayalde, akşam çökünce dünyanın omzuna eve dönerken hep kalbimizi dinledik.Kalbimiz iyi arkadaşımız,çok yüklendiğimizde bize küsen tek komşumuz. Kalbimiz bizi asla terk etmeyen, kahır kıyamet çilemize katlanan, dünya güzeli sevgilimiz.