‘‘Biz bir vatan kurtardık ama eksik kaldı bir yanı,’’ dedi Selanikli Süleyman; Gözünden, yaşlarla birlikte çocukluğu da süzülürken… Selanik’ten ayrılmak zorunda olduğu gün aklında tek bir düşünceyle attı adımlarını. ‘‘Bir gün Selanik’ime kavuşacağım…’’ Her gece aynı rüyaya kapadı gözlerini… 27 Aralık günü Dikmen ovasında, Mustafa Kemal’i karşısında gördüğünde tüm gücüyle haykırdı: ‘‘Selanik’imiz de bizi bekler, unutma paşam! …’’
Selanik şehrinin düşmesiyle birlikte şehirden ayrılmak zorunda kalan Süleyman, İstanbul’a göç etmek zorunda kalır. Cihan Harbi’nin son günlerinde Ankara’ya taşınan Selanikli Süleyman, kendisini zorluklarla dolu Kurtuluş Savaşı’nın içerisinde bulur. Vatanını korumak pahasına canını dişine takan Süleyman’ın aklında yalnızca tek bir düşünce vardır; doğduğu, büyüdüğü Selanik’e geri dönebilmek.
