Bir keresinde ona anlatmayı denedim. Yarısına gelmeden susturdu beni. "Deli saçması bunlar!" dedi. Kahkahalarla güldüm. "Yaşadığımız hayat çok aklı başında sanki." dedim.
Havaya karışan sigara dumanlarında gözlerini gördüğünü, kirpiklerinin kıvrımlarını, ellerinin sıcaklığını, alnına düşen saçlarını, hiç aklından çıkmadığını söylüyor. Ama bazı şeyleri yazmıyor. Anlatamıyor.
Bazen bilmek yetmiyordu. Söylemek, susmak, bağırmak, çığlık atmak... Bazen ölmek bile yetmiyordu. Ölmen bile işine yarıyordu namussuzların. Bir taşı daha kaldırıyorlardı yoldan. Dikenli bir çalıyı daha kesmiş oluyorlardı.