Havaalanında ayrılmamızdan sonra da daima benimleydi. İçimdeydi, yanımdaydı, görünmüyordu ama vardı, dünyaya onun gözleriyle bakıyor, böylece kendi hayatımı, kendimi daha çok seviyordum; Juan'ın benimle aynı dünyanın üzerinde bir yerlerde soluk aldığını bilmek, hareketlerimin her birine fazladan bir anlam katıyordu. Nesnelere, insanlara dikkatini çekerek yürüyordum sokakta, nükteli yorumlarına gülüyor, en korkunç korkularımı, kuşkularımı onunla paylaşıyordum...
Ah, evet! İnsan aşık olduğunda gerçeklik sözle anlatılamaz bir güzellik haline gelir; dünya yüzü ise, sevinç gözyaşlarının ardından baktığımız zamanki gibi alacalıdır, aşkın tüm güçlüklerle başa çıkacağına ikna olmuştur insan...