Uşaqlar-ən həssas yanaşdığım bir mövzudur. Bilmirəm bəlkə də bu mənim öz uşaqlığımla bağlıdır ya necə?
Bu əsəri oxuduqca, bir uşağın mühitin təsirinlərindən, maddiyyat problemlərindən dolayı yaşadığı və keçirdiyi gərgin hisslərlə tanış oldum. Bəlkə bir vaxtlar unutduğum hisleri yenidən yaşadım...kim bilir?
Ahh, kaş bu dünyada heç ac uşaq qalmasın, istədikləri hər şeyi anında əldə edə bilsinlər...
Kaş, bu dünyada heç valideynsiz uşaq böyüməsin, hər iki valideyni ilə böyüsün.
Hər iki valideyni olan uşaqlar tam xoşbəxtlərmi guya?
Xeyr, əlbəttə...
Valideynin varlığı ilə bərabər diqqət, sevgi və böyük bir qayğı ilə böyüsün. O qədər uşaqlar var ki, ailəsi tamdır, amma xoşbəxt deyil. Diqqətə acdır, sevgiyə acdır, nəvazişə acdır.
Bu səbəbdən dolayı ən kiçik nəvazişə qurban olurlar. Pis niyyətli insanların şirin dilinə aldanırlar. Axı, bilmirlər. Ayrı bilmirlər ki, əsl sevgi ilə hiylənin fərqi nədir? Başa düşə bilmirlər. Təbii ki, bütün baş verənlərin günahkarları 100-ə 90% valideynlərin özüdür. Bütün imkanları vermək, düzgün övlad yetişdirmək, onu hər tərəfli təmin etmək deyil. Bəzən uşaqların sadəcə kiçik bir nəvazişə ehtiyac var. Sadəcə bir sığala...
Əsl insan yetişdirmək, şəxsiyyət formalaşdırmaq hər bir şeydən əvvəl ailenin daxilində başlayır. Əsl insan məhz orda yetişir....
