Yorumlar ve İncelemeler
yapınca acı gerçeklerden kaçabiliyor muyuz?
Benim için zor bir okuma oldu. Aslında bir solukta okuyup bitirebileceğim kitabı sürekli kapatıp tekrar açtım. “Dünya, hassas kalpler için bir cehennemdir.” demiş Goethe.
Yazarımız 
şirin Fadime demir da öyle düşünüyor olacak ki toplumun kanayan yarası olan, bazen TV ekranlarında izlediğimiz, bazen gazetelerin üçüncü sayfa haberlerine konu olmaktan öte gidememiş ama en çok da gizli kalmış tecavüz konusunu satırlara dökmüş, dökerken de kendinini şu sözlerle ifade etmiş:
“Tecavüze uğramış hayatları anlatmaya çalıştığım bu kitabı yazarken kaç kez ağladığımı hatırlamıyorum. Aslından sulugöz biri değilimdir ama insanım. Kafanızda oluşan fiziksel insanlıktan bahsetmiyorum.”
.
Songül 15 yaşındayken evlerine girip çıkan bir aile dostunun tecavüzüne uğramış bir genç kadın. Yaşadığı bu ruhsal ve fiziksel travma yetmiyormuş gibi, bir de cehaletleri içinde boğulmuş aile fertleri tarafından tecavüzcüsü ile evlendiriliyor. Namus temizleme adı altında cezalandırılan ve dipsiz bir kuyuya atılan bir hayat.
Okudum bitti. şirin Fadime demir bu güzel hediyesi için teşekkür ederim.
Bir erkeğin kadın gözünden bakarak yazmaya çalışması çok hoşuma gitti.
Benim beğendiğim yer de oldu beğenmediğim. Aslında güzel mesajlar verilmek istenmiş ama bana o duygu geçmedi.
Bunun sebebi sanırım çok fazla diyalog olması aslında az olunca da sevmem. Lakin bunda aşırı fazla vardı. Beni en çok etkileyen günlük yazması oldu. Günlüklerinde o duyguyu hissettim ama oda çok kısa olmuş. Sevmediğim bir özellik daha anne olan birinin, kusura bakmasın da kızı için çok çaba sarf etmedi.
Songül gibi olan bir çok insan var. Tecavüze uğrayıp susan, susmasa da kızının yanında olmayan o kadar aile var ki. Her şey namus değildir. Zaten her şeyi namus gözüyle bakan insanı iki kere sorgularım o insanlarda sevgi beklemek doğru gelmiyor. İlk düştüğünde senin yanında değil karşında olurlar. Songül 'ün ailesine bu yüzden çok kızdım. Elinden tutması gerekirken kızını ateşe attılar. Böyle aile olmasa da olur. Bir insanın önce kendine inanması lazım. Neler yaşarsa yaşasın tek başına mücadele etmesi lazım. Birinin bizim yanımızda olmasını elbette isteriz ama unutmamak lazım. Bir insanı güçlü yapan yanındaki kişiler değil kişinin kendisidir. Songül bir çok zorluk yaşamasına rağmen hayatta kalmak için çok çaba harcadı. Hayatta kalmak için uğraşan birinin de kızına çaba harcaması oda ayrı bir şeydi ya. Zaten sonuna kadar bu böyle devam etti. Son ters köşe olmuş. Çok şaşırdın mı diye sorarsanız hayır şaşırmadım çünkü belliydi biraz. Yazar ipucu vermişti. Kitabın devamı da varmış. Bakalım bir devam olacak.
Evet kimler okudu?
