Hastalığın tehlikelerinden bizi kurtaracak umudun peşinde koşmakla geçen 5 yılı aşkın zaman boyunca her gün bu istasyonların merdivenlerinde koşturmalıydım. Son peronda nefes nefese beklerken kendi kendime soruyordum; Göğsümüzün orta yerine tünemiş bir diktatör, hayatımızı sonsuz bir trajediye dönüştürme gaddarlığından bir türlü vazgeçmiyorken, daha ne kadar yukarı tırmanmamız gerekiyordu? Bu yabancı sürgünde, sizi içinde bulunduğunuz durumdan kurtaracak güzel bir son için hiç ışık göremiyorsanız, hayatınızın altmış yılını da geride bırakmışsanız ve hala nasıl bir sonun sizi beklediğini bilmiyorsanız, yaşadıklarınızı açıklamanız için tek bir neden yeterli olmuyor. Trende, her zamanki gibi tek başıma oturmuş, hayatımın kayıp giden yıllarını düşünüyordum. Sorularımdan ve kuruntularımdan usandığımda, çevremdeki insanları ve gelip geçtiğimiz istasyonların kaldırımlarını izlemeye başlardım. Tren durduğunda, bazı insanlar hızla trenden çıkarken, diğerleri kimseye veda etmeden, el sallamadan ya da gülümsemeden, hemen onların yerini alırdı. Samimi bir veda veya kavuşma sahne görme ihtimalimiz çok azdı, sanki buradaki hayat, herkesi içinde hapseden bir çöle dönüşmüş gibiydi.
Düşüncelerim, beni hayat ve neşeyle dolup taştığımız eski günlere götürürdü sık sık. Fakat kısa süre sonra karımı ona sormaya cesaret edemediğim düşüncelere dalmış görünce, kendi düşüncelerimden hemen sıyrılırdım. Elini tutar, hastane bahçesinin geniş yollarında biraz dolaşmamız için kaldırırdım onu. Sonra onunla birlikte, tembel güneş ışıklarının altında, ufkun sonuna kadar uzanan ormana ya da bir kilometre uzaktaki, gölü seyrettiğimiz yere giderdik. Bu zorlu yarışta, içinde bulunduğumuz hayatın sınırlarını genişletmeye ve karımı kâbuslarla dolu acılarından kurtarmaya çalışıyordum.
Müfid Necm
