“Israrlıysan ve de acı çekiyorsan senin araman gerekir.” Susuyorum. “Israrlıysan...” diyor, “Acı çekiyorsan...” diyor. Evet tam da öyleyim. Ama aramam gerekmez. Bana bu dayatıldığı için aramak içimden gelmiyor artık. Israr ve acı çekme yarışına mı girdik onunla? Eğer bu bir yarışsa ben yenilgiyi kabul ediyorum. Eğer bu bir aşksa yenmekten de, yenilmekten de söz edilemez. Aşkın mağlubu ve galibi... İnsanı doğduğuna pişman eden soluk soluğa bir yarışa dönüştüğü an, yaşananın adı aşk olmaktan çıkmaz mı?