Taaşşuk-ı Talat ve Fitnat
Şemseddin Sami
Comments and Reviews
Doğruyu söylemek gerekirse bu kitabı biraz mecburiyetten okudum. Kitaplarım çok uzaktaydı. Pdf okumak için şarjım yoktu ve en yakın kitap satan yerde 
Taaşşuk-ı Talat ve Fitnat' ı bulup aldım.
Kitabın ilk edebi eser sayılma olaylarını geçip kitapla alakalı neler hissettiğime değinmek istiyorum.
" Zihnini meşgul eden binbir düşünce nedeniyle zaman zaman yüzünde keder ve endişe ifadeleri oluşuyordu. Yaşlı insanlar geride bıraktıkları gençliklerinin mutlu günleri akıllarına geldiği zaman böyle buruklaşır."
(Sayfa 7)
Kitabın ilk paragrafında yer alan bu cümleleri okurken yanımda yaşlı bi teyze vardı. Bir şeyleri hatırlamakta zorlanıyordu. Bir sürü hastalıkla baş ediyordu. Bütün bu cümleler o teyzenin yanında daha da anlam kazandı ve bana yaşlılıktan ve hastalıktan ne kadar korktuğumu hatırlattı. Benim için kitabın en anlamlı cümlelerinden biriydi. Diğeri ise
" Hiç insan kendi ruhuna darılır mıydı?"
(Sayfa 93)
Bana kalsa darılır hatta insan en çok ruh eşi dediği insana darılır. Yani en azından benim fikrimi soracak olursanız ben en çok sevdiğim insana darılırım.
Kitapta dönemin sosyal özelliklerine ve toplumsal ilişkilerine dair konular yer almakta daha çok. Bu konular o dönemki aile ilişkileri, sevda olayları, evlilik, kadın erkek eğitim farkı, karşı cins ile toplum laf etmeden kurulmaya çalışan iletişim vb.
Kitabı bunaltıcı bi ortamda bile keyifle okudum. Bu tarz eski Türk klasikleri bana yeşilcam filmlerini anımsatıyor. Okurken çokça keyif alıyorum ve tahminler yapıyorum. Doğrusu sonunu bu şekilde beklemiyordum. Nedense aklıma 
William Shakespeare 'in kitap sonları geldi.
Kısacası güzel bi kitaptı. Bi çırpıda da okunabilir.
Aşkın Ruhu
(Spoiler içerebilir)
Taaşşuk-ı Talat ve Fitnat, içeriğindeki yoğun duyguların yanı sıra Osmanlı'nın genel anlamda sosyolojik yapısını barındıran bir kitaptır. Kitabın kısa ve akıcı oluşuyla okunması gayet kolay. Bu bağlamda Şemsettin Sami, Talat ve Fitnat'ın aşkını anlatırken okuru boğmamış, aksine içine işlemiştir.
Kitabın böyle duygu yüklü olması dolayısıyla bir sayfada seviniyor, diğer sayfada ağlıyorsunuz. Kitabı okuduktan sonra insan, insanın duygusuzlaştı(rıl)ğını fark ediyor. Çünkü kitaptaki karakterler duygularını uç noktalarda yaşıyor ve hatta kararlarının çoğunu duygularıyla alıyor denebilir.
Kitapta bir sevenin, aşkı için yaptığı fedakârlıklar muazzam. Böylesine aşkı yaşamak istemeyen ve/veya reddeden hayatına büyük bir balyoz vurmuş demektir. Örnek verecek olursam Talat'ın Fitnat'a olan aşkı öylesine büyüktür ki onu görebilmek için kadın kılığına girer ve hatta sıtma hastalığından yataktan kalkamamasına rağmen o hâlde uzağa giden Fitnat'ın yanına gelir. Böylesine bir aşkı okuğunuzda "Zamane aşkları da neymiş?" diyeceksiniz. Kitapta insan sevdiğini "ruhu" olarak tabir ediyor, ötesi olabilir mi? Dahası söylenebilir mi, bilemeyeceğiz. Taaşşuk-ı Talat ve Fitnat 
Şemseddin Sami
