Tâbiûn devri, İslam tarihinin en ilginç dönemlerinden biridir. Bu devir, siyasî istikrarsızlıkların hâkim olduğu bir dönem olmasının yanında, gelişmenin ve değişimin de hızlı gerçekleştiği bir zaman dilimi olmuştur. Siyasî ve sosyal alanda yaşanan hareketlilik, beraberinde ilmî faaliyetlere de bir dinamizm getirmiştir. Nitekim İslamî ilimlerin teşekkülü bu dönemde başlamıştır. Tâbiûn âlimleri, sahâbenin ilminden istifade etmişler ve bunu sonraki döneme aktarma sorumluluğunu üstlenmişlerdir. Tâbiûnun ifadeleri de sonrakilerce hadis olarak isimlendirilmiş, İslam'ın anlaşılması ve pratiğe aksettirilmesi noktasında bunlara önemli ölçüde değer atfedilmiştir. Tâbiûn neslinin düşünce ve faaliyetleri erken dönemlerdeki âlimlerin aksine, çağdaş araştırmacılarca ihmal edilmiştir. Nitekim günümüzde, hem hadis alanında hem de diğer branşlarda tâbiûn dönemiyle ilgili yeterince çalışmanın yapılmadığı bir gerçektir. Bu gerçek, tâbiûn döneminin, bazı araştırmacılar tarafından, İslam kültürünün “kayıp halkası” olarak nitelenmesine sebebiyet vermiştir. Bu çalışma, hakettiği ölçüde bilinmeyen tâbiûn dönemini genel özellikleri itibariyle tanıtmayı ve bu devrin âlimlerinin sünnet anlayışlarını incelemeyi amaçlamaktadır.
