Tatavla'da Bir Delirme Vakası
Bade Osma ErbayavSözler ve Alıntılar
Kuyunun yanında uyuyakalmış
Dutun altındaki sedirde
Dut erkek
Kim diktiyse eli bereketsizmiş der anası
Ensesi terlemiş
Ağzı ekşimiş
Dili pas tutmuş
Ben hâlâ bölünmedim.
Bölüneceğim günü beklemekteyim.
Çok memnun oldum. Ben de Hülfafiltür.
Affedersiniz. Anlayamadım.
Hül-fa-fil-tür. Hülya, Fatma, Filiz, Türkan gibi...
Ne orijinalmiş!
Hep öyle derler.
Genç yanaklara, çocuklarınki kadar genç yanaklara değil ama yetişkinlik kriterlerine uygun yaşa gelmiş, vücudu ve aklı aynı anda dikleşmeye meyletmiş delikanlıların yanaklarına, hep bu ismi fısıldayan dudaklarını sıkıca bastırmıştır.
“Sen yılan mısın? Bir yılana benziyorsun.”
“Ne demek şimdi bu? Hakaret mi ediyorsun bana?”
“Seni yüceltiyorum.”
“Ama yılan kötü bir hayvan. Soğuk, sinsi bir şey. Şeytan gibi.”
“Yanılıyorsun. Hepiniz, neden hep aynı şekilde yanılıyorsunuz?
Urovoros* diye bir şey duymadın mı hiç?”
“Ne diye?”
“Urovoros. Kendi kuyruğunu yutan yılan.”
İnsanı usandıran yavaşlığıyla kıraathaneyi
baştan sona aheste aheste katediyor; yorgunluğunu getirip
Radyasyon’un yanındaki sandalyeye bırakıyor. Oraletini önünde
hazır bulunca da kendini önemli biri hissediyor. İçinden, şu Çırak
Fevzi ne akıllı, ne hayırlı bir oğlan, diye geçiriyor.
Sayfa 84