Azatlık Meydanı…
1990 yılının 19 Ocağını 20 Ocağa bağlayan gece…
Kadın, erkek, çocuk, genç, yaşlı yüzbinlerce insan…
Yer karlı, buzlu…Hava dondurucu soğuk…
Isınmak için meydanın yüzlerce yerinde ateşler yakılmış…
Ateşlerin başında kümelenen namuslu, gayretli, cesur oğul ve kızlar
tek yürek olmuş “Azerbaycan’a azatlık!” diye haykırıyorlar…
Birden ürperten bir uğultu duyuldu.İnsanlar “ne oluyor ?” diye
etraflarına baktılar.Azerbaycan’ı ikiyüz yıldan beri sömüren eli ve gözü
kanlı Rusya’nın sarhoş ve zalim generali katil Yazov “Başla !” diye emir
verince ,motorları çalışır vaziyette bekleyen yüzlerce tank ve zırhlı araç
bir anda korkunç bir homurtuyla Azatlık Meydanı’na girmeye başladılar…
Tanklar karşılarına dikilen insanları eziyor.Zırhlı araçlar otomatik
silahlarıyla tarıyor,ambulansları, doktorları, hemşireleri bile
kurşunluyorlardı.
Meydan kopmuş el ve ayaklarla, delik deşik olmuş vücutlarla dolmaya
başlamıştı…
Yaralı gençler, kan sızan yumrukları havada, “ölmek var, dönmek yok!”
diye haykırarak tankların üzerine atılıyorlardı…
Azatlık Meydenı KERBELA’ya dünmüştü.
Mazlum Azerbaycan halkı, AŞURA KATLİAMI’nı yaşıyorlardı…
“Bakü kanlı kasırga, Bakü kanlı fırtına,
Yarı canım ordadır, Azatlık Meydanı’nda
Mavi, yeşil, kırmızı renkler gülistanında.” Diye haykırıyordu Lefortovo
Zindanında Halil Rıza…
Çığlıkları duyuyor musun dünya ?
Kanı görüyormusun dünya ?
Ankara Etimesgut askeri havaalanından havalanan uçak Bakü havaalanına indi…
Kalk ayağa Azerbaycan! Ankara’dan havalanan uçağın getirdiği tabuttaki cenaze senin büyük oğlunundur.
Kalk ayağa ve selamla onu…
O ki Kızıl İmperya’ya kafa tuttu! Bütün ömrünü senin azatlığın uğrunda harcadı, tutuklandı, taşocağında çalışmaya mahkum edildi, çileler, sıkıntılar, acılar çekti.Ama yılmadı, mücadele etti ve seni yetmiş yıl boyunca acımasızca sömüren kızıl imperyanın elinden kurtararak, azatlığa kavuşmanı sağladı.O azatlık mübarizesinin önde giden savaşçısıydı.Önde giden savaşçılar dünyanın garipleridirler.Yalnız yaşar, yalnız mücadele eder, yalnız ölürler.Dünyadan nasipleri sadece çile ve sonunda bir acı gülüştür…
Ayağa kalk ve karşıla onu !
O ömrü boyunca, senin gibi hep “Tek başına” yaşadı.
“Tek başına” mücadele etti.
“Tek başına” ağladı…
Ve “Tek başına” öldü…
Kalk ayağa ve karşıla onu !
Çünkü o senin için çok çile çekti ve çok gözyaşı döktü.
Şimdi sen de, ölümünde de “TEK BAŞINA” kalan, Halkın ve Hakkın adamı bu evledın için, ne kadar göz yaşın varsa dök!
