Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.38
Tokyo'nun Son Çocukları
Yoko TawadaTokyo'nun Son Çocukları Yorumları ve İncelemeleri
Tokyo'nun Son Çocukları yorumları ve incelemelerini, Tokyo'nun Son Çocukları kitabı hakkındaki okur görüşlerini , Tokyo'nun Son Çocukları puanlarını 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Puan
710 üzerinden
Siren Yayınları'nın kitaplarını okuyorum bu aralar. Kitaplarında beni çeken bir şeyler var. Tokyo'nun Son Çocukları da daha önce araştırıp okuma plânlarıma eklediğim kitaplardandı. Yoko Tawada birçok ödül almış, Almanca ve Japonca eserler kaleme almış ve bu nedenle Alman kültürüne katkılarından dolayı Goethe Madalyası'na da layık görülmüş. Çift
250 syf.
·
Puan vermedi
“Yıkılmaz gibi görünse de kapalı ülke politikası kumdan kaleydi ve çocukların oyuncak kürekleriyle yavaş yavaş yıkılması mümkün olabilirdi.”
Burası Tokyo...
Yaşlıların sonsuza dek yaşadığı, çocukların da bir türlü serpilip büyümediği bir dünya.
Mumei ve Büyükdede Yoşiro.
Torununun çocuğuna bakmakta olan 100 yaşını aşkın bir dedeyle torun arasında
Yüz yaşınızı geçtiniz.
Neler görüp geçirdiğinizi saymaya başlasanız nefesiniz tükenir belki de..
Ama şu an yaşadığınız dönemden daha kötüsü gelmemişti başınıza.
Ülkeniz kabuğuna çekilen bir kaplumbağa gibi şimdi.
Öyle ki kendi topraklarıyla bile bağları zayıflayıp; teker teker kopuyor. Yiyecek şey bulamıyor, dilinizdeki çoğu kelimeyi çekip
İhtiyarlara Yer Çok
Yaşlıların ölmediği, çocukların büyümediği bir dünya hayal edin! Buna Dünya'nın doğal dengesi bozulduğu için insan cinsiyetlerinin kendiliğinden değiştiğini, ülkelerin kendilerini tamamen kapatıp Dünya'nın geri kalanıyla irtibatı kesmesini de ekleyin. Sanırım okumanız için bu kadarını bilmek bile yeterlidir.
Mumei büyük dedesi (babasının dedesi) Yoşiro ile birlikte yaşamaktadır. Ancak hiçbir şey normal değildir. Dünyanın dengesini sonunda alt üst etmeyi başarmıştır insanlar. Böyle bir zamanda yaşamın anlamı ne olacaktır?
Saramago'nun "Ölüm bir varmış bir yokmuş" kitabına benzer yönleri olmakla birlikte Japon kültürü ile harmanlanmış olması güzel bir okuma yapmanızı sağlıyor. Ve henüz vakit varken bir şeyler yapmanız gerektiği hissine kapılacaksınız. Fantastik distopya tarzını sevenlere tavsiye edebileceğim bir kitap.
Dünyanın dengesinin şaştığı çocukların ve gençlerin sürekli hastalıklarla boğuşup yaşlılarınsa uzun ve sağlıklı yaşamlarının olduğu bir hayat. Öyle bir hayat ki ülkenin dışına bile adımını atmamış bu yeni nesil ne acı kavramından ne de başka bir yerde olan insanların farklı diller konuşup varolduklarından bihaberler. Ülkedeki yasakların başında ise farklı ülkelerin adını anmak, kendi kültürlerinde bulunmayan herhangi bir şey hakkında konuşmak...Torunun çocuğuna bakmakla yükümlü bir büyükbabanın yemek bile yerken acı çeken torununu gördükçe yüreğinin parçalanışını, kendisinin uzun ve sağlıklı bir hayatı varken onun daha 15 yaşındayken saçlarının bembeyaz olduğunu görmenin verdiği büyük üzüntüyü yazarın muazzam güzel anlatımıyla okumanızı tavsiye ederim.
Öncelikle şunu söylemeliyim ki kitabın özgün ve ilginç bir konusu var. Dış dünya ile bağlantısını tamamen kesmiş bir ülke haline Japonya’da yaşlılar çok uzun yıllar yaşıyor ancak çocuklar bir türlü gelişip büyüyemiyorlar. Haliyle de düzen pek çok yönüyle değişmiş durumda. Konu bu şekilde olunca ilgimi çekti ancak o kadar durgun ki hikaye,hiç bir olay olmadı beni etkileyen.
100 yaşını geçmiş büyük dede Yoşiro ile torunun çocuğu olan Mumei’nin yaşamından bir kesite tanık oluyoruz. Sayfalar ilerledikçe karakterler hakkında ve Japonya’nın yeni düzeni hakkında bir şeyler öğrenmeye başlıyoruz. Benim beklentim daha heyecanlı bir distopya romanı okumak olduğu için pek sevemedim. Neyse ki yazarın çok güzel bir anlatımı vardı, cümleleri özgün ve incelikle seçilmişti benim düşünceme göre. Bu sayede kitabı bitirebildim.
Yoko Tawada, yaşamını Almanya’da sürdüren, Erlanger Ödülü, Adelbert von Chamisso Ödülü ve Kleist Ödüllerini almış bir yazar.
Yaşlıların ölemediği, çocukların serpilip büyüyemediği distopik bir dünyaya götürüyor, Yoko Tawada Tokyo’nun Son Çocukları’nda bizi.
Kitapta, bu distopik dünyanın ayrıntılarına girilmemiş, her şey olup bittikten sonra sanki, küçük Mumei ile büyük dedesinin yaşamı üzerinden bir zaman kesiti anlatılmış gibi hissettim.
Metnin, biraz daha uzun olmasını tercih ederdim.
Kitap bende İthaki'nin Bilim-kurgu serisinden bir kitap okuyormuşum hissi uyandırdı.
Bir nevi distopya kitabıyla karşı karşıyayız. Japonya bir gün kendini bütün dış ülkelere karşı kapatır ve bunun sonucunda Japonya'daki halkın durumuyla karşı karşıya geliyoruz.
Sebebi bilinmeyen bir şekilde yaşlılar çok uzun yıllar boyunca yaşıyor hatta yıllar geçtikçe daha da dinç, hareketli oluyorlar. Ancak çocuklar... Yaşlıların tam tersi bir durum içinde kendilerini buluyor. Dişleri dökülüyor, saçlarının rengi kayboluyor, derileri, kemikleri hasaslaşıyor... En sonundaysa kaçınılmaz son.
Umarım gelecekte dünyamız böyle bir durumla karşı karşıya kalmaz. Distopya hikayelerini okurken olabilecekleri kanısını düşünmek bile beni ürkütüyor. Geleceğin bilinmezliği, insanların bitmek bilmeyen istekleri söz konusu olunca kitaplardaki distopyalardan biriyle karşı karşıya olmamız maalesef çok da uzak değil.
Şans eseri denk gelip aldığım bir kitaptı ve oldukça beğendim. Bence okumak için bir şans verebilirsiniz.
Çeviri de gayet başarılıydı.
Ekolojik felaketlerden sonra Japonya sınırlarını kapatır. Eski düzen tamamen değişir. Az yaşlı orta yaşlı ve çok yaşlılardan oluşan kadın erkek Japonlar'in aile yaşantısı da buna göre değişir. Torunu Mumei'ye bakan büyükdede Yoşiro surekli eski ve yeni arasında gelip gitmekte torununa anlatmamasi gereken şeyler anlatmaktadır. Çünkü yasaktır. Özelleştirilmiş bir hükümet, özelleştirilmiş karakollar vardır. Karakollar rehber,yol gösterici olarak düzenlenmiştir. Bu haliyle ütopya gibidir ama romanın genelinde distopya hakimdir. Bazi kısımları biraz 1984'ü biraz Cesur Yeni Dünya 'yi animsatti. Kelimelerin anlaminin degismesi,anne babaların çocuklarından ayrılması aile düzeninin olmaması,özel çocukların "elci" olarak seçilmesi ... gibi.
Romanın akıcı ve ironik bir dili var. Bir günde okudum. 120 sayfa ve hava çok sicakkkk:)))
Yazarla Bir Kutup Ayısının Anıları kitabıyla tanışmıştım ve tarzını çok sevmiştim. Bu okuduğum ikinci eseri oldu. Aslında vaktiniz varsa bir solukta okuyacağınız tarzda bir kitap.
Bir çeşit distopya aslında. Yaşlılar ölmüyorlar ancak çocuklar da yeteri miktarda büyüyemiyorlar. Farklı bir hayalgücü :) Her şey Japonyanın dış dünya ile bağlantısını koparmasıyla başlıyor sanki. Büyükbaba Yoşiro yüz yaşını geçkin ancak dinç bir adam. Torununun çocuğu Mumei ile yaşıyor ve kendisinin aksine Mumei sağlık sorunları yaşıyor. Enerjisi çok çabuk tükenen; yemek yemede, yürümede sorunlar yaşayan Mumei mi acınılacak noktadadır yoksa buna şahit olan ve torunun aksine son derece sağlıklı olan Yoşiro mu? Cevap okura kalmış.
Kitabı okumaya başladığımda sanki Haruki Murakami'nin bir eserini okuyormuşum gibi hissettim ve bu his kitabın bir çok noktasında varlığını sürdürdü. Nedenini sonradan farkettim. Okuduğum Murakami kitaplarının çevirmeniyle bu kitabın çevirmeni aynı. Çevirmenin çeviri şeklini o kadar benimsemişim ki neredeyse yazarla özleştirmişim. Bu yazar için güzel bir başarı bence. Can Erkin çevirilerini tavsiye ederim.
Kitap konusundaki tek eleştirim kısalığı. Daha güzel desteklenebilirmiş gibi. Bazı şeyler biraz havada kalmış. Kitabın sonu da güçlendirilebilirmiş. Kitap çok güzel işlenirken sanki birden yeter denilmiş ve bir son yazılmış gibi. Tadı damağımda kaldı , biraz daha olsa fena olmazdı.
Yoko Tawada ile hâlâ tanışmadıysanız okuma listenize eklemenizi tavsiye ederim.
"Yaşlıların sonsuza dek yaşadığı, çocukların da bir türlü serpilip büyüyemediği bir dünya" da bir dede ve bir torun. İnsanın insanı sorguladığı, dünya üzerinde süregelen olayları sorguladığı, kısaca her şeyi sorguladığı bir kısa roman. Bu bir distopya evet. Ama asla uzak bir gelecek değil. Bugün geldiğimiz dünya düzeninde insan bazen bu tür romanları okurken ya zaten bunun başlangıcı ise ya zaten bunlar oluyorsa demekten kendini alamıyor artık. Bazı ütopyalar günümüzün distopyaları bazı distopik kurgular ise günümüzün gelecekleri haline geldiler bile. Ama insanoğlu hala durmuyor. Bir kere olsun sadece kendi bencil yaşantısını ve kendi dar çevresini düşünmekten öteye gidemiyor. Ötekiler onlar bunlar ne yaparsa yapsınlar demenin ötesine geçmiyor. Genel çerçeveden bir türlü bakamıyor. Ve bunları görerek yaşıyor olmak çok üzücü... Bu günlerde yaşadıklarımıza bir de şöyle uzaktan bakın. Sadece kısacık bir an için, biraz uzaktan. İşte o zaman göreceksiniz.
Ha kitaptan çok bahsetmedim evet. Ona da gelmişken yani konusu evet bazı noktalar ilginç oldukça. Ama ne bileyim... Bu konuyu başka nasıl ele alabilirlerdi desem ohooo... Bilemedim. Dili ve anlatımı biraz kopuk geldi bana. Bazı detayları hikaye ile bütünleşik bulamadım ve alakasız geldi. Halbuki daha çok detay verilebilecek geçmiş gelecek şimdi kurgusuna girdi sunacak çok başlık varken neden yani dedim... şöyle biraz daha uzun olabilirmiş. O nedenle aşırı aşırı beğenmedim. Ama sevmedim de diyemiyorum.
128 syf.
7/10 puan verdi
Kitap bitince bir süre boşlukta kaldım...
Daha önce aklıma gelmeyen bin bir düşünce belirdi. Buna distopik eserlerin gücü mü dersiniz, yazarın öyküleme yeteneği mi? Evet distopik bir eser ama içinde umutlu diyalogların da bulunduğunu bilin. Fedakar bir dede ve akıllı bir torun arasındaki ilişki tüm karamsar gelecek senaryolarına rağmen yüzünüzü gülümsetecektir. Peki gelecekte böyle bir senaryo yaşanır mı? Neden olmasın.
128 syf.
8/10 puan verdi
Yaşlıların sonsuza kadar yaşadığı, çocukların ise büyüyemediği bir distopya..
Önceki nesillerin yaptığı hatalardan dolayı çocukların vücudu çok kırılgan, öyle ki bir portakal yerken bile acı çekiyorlar. Daha sert olan bir fındık yerlerse dişleri kırılabilir.
Eski düzen yok, artık televizyonda, okullarda sağlığı nasıl koruyacakları öğretiliyor.
İnsanlar 70-80 yaşlarına kadar genç sınıfında sayılıyor ve emekli olamıyorlar, sürekli çalışmak zorundalar.
Diğer ülkeler kendi çocuklarını korumak için Japonya'ya kapılarını kapatıyor. Tokyo popülerliğini kaybetmiş, insanlar kırsallara, çocuklarına iyi gelecek temiz havaya kaçıyor.
İşte böyle bir Japonya var karşımızda. Her şeyin çocukları yaşatmak için var olduğu bir Japonya.
Kitabın konusu gerçekten çok orjinal fakat anlatımını biraz yalın buldum. Böyle bir konudan çok daha iyi bir kurgu çıkabilirmiş. Yinede kısa ve güzeldi.
Kitap: 7/10
Kapak: 10/10
Çeviri: 7/10
Yazar, yaşlıların sonsuza dek yaşadığı, çocukların da bir türlü buyuyemedigi, devamlı hastalıklarla boğuştuğu distopik bir dünyayı anlatıyor kitabında. Ülke Japonya. Ağaçların zehirli meyveler verdiği, yabancı kökenli kelimelerin yasak olduğu, çeviri hiçbir eserin yayinlanmasina izin verilmeyen, elektrikli ev aletlerinin "çamaşır makinesi çalışırken kafa çalışmaz" gibi önermelerle kullanımının bırakıldığı bir ülke.. Distopik roman okumayı sevenler için değişik bir tercih olabilir. Daha fazlası kitapta
Yaşlıların ölemediği, çocuklarınsa büyüyemediği bir distopya Tokyo'nun Son Çocukları. Bir felaket evresinden sonra bu hale dönüşen ve kendini dünyadan soyutlayan Japonya'da, bir dede ve üçüncü kuşaktan torunu üzerinden anlatılıyor durum. Yazar kurduğu dünyayı açık seçik anlatmıyor, aralarda birbirinden kopuk bilgiler veriyor sadece. Ayrıca yerel ve dilsel göndermeler de bir hayli fazla. Bu açılardan biraz durağan biraz da sıkıcı bir kitap. Uzakdoğu edebiyatına ilgi duyanlar okuyabilir.