Okuduğum en kasvetli havası olan kitaplardan biriydi. Zaman zaman kitapta o evin sıcaklığını, hüznünü hissetmiş olsanız da çoğu zaman bir neslin nefretine, intikamına ve aşkına çok yakından tanık oluyorsunuz. (Neredeyse karakterlerin hepsi ruh hastası!! Tabi isim vermeyeceğim ama bir- iki kişi hariç bence :) )
Tabi kitapta işlenen başka duygular da var. Mesela dostluk(!), sadakat, iyilik(!)... ( Her duyguya değinmiş yazar.)
Kitapta geçen "aşkın" aşk olmaktan çok uzak olduğunu hatta tam bir saplantı olduğunu düşünüyorum. Hangi karakter olursa olsun (Edgar da dahil) kesinlikle o şekilde sevilmek istemezdim :)
Bay Heatcliff, aslında bizim de sıkça gördüğümüz ,hissettiğimiz duyguları hissediyor. Çoğu zaman ona kızsam da hak vermiyor değilim. (Karakterlere pek değinmek istemiyorum okuma heyecanınızın kaçmaması için).
Karakterler çoğu zaman karışabiliyor. Ara sıra geçmiş sayfalara dönüp "bu kimdi ya?" Dediğim oldu. Ancak bir kilit nokta var. Oraya geldikten sonra geçmiş sayfalara dönmenize gerek kalmadan, karakterleri karıştırmayacak biçimde okumaya devam edebiliyorsunuz.
Kısaca bir (çok) aşkın nasıl nefretle kavrularak saplatınya ve intikam planlarına dönüştüğünü görüyorsunuz.
Kitabı bitirince sanki uzun bir koşudan dönmüşçesine mental olarak yorgun hissettim ama buna değdi.. :)
