Sözler ve Alıntılar
Klasik Gerçekçilik
İdealizme göre devletler, kendi çıkarlarını dünya çıkarlarının arkasına koyabilirlerdi. Gerçekçiler tarafından ütopik olarak algılanan bu görüş, "herkesin çıkarına olanı mutlaka birden çıkarıyla çatışacağı" tarihsel tecrübesi ile çatışmasına rağmen iki Savaş arasındaki dönemde uygulanmaya çalışılmıştı.
Sayfa 33Kitabı okudu
Klasik gerçekçiler, gücü nihai bir amaç olarak görmektedirler ve askeri gücün uluslararası alanda devletin çıkarlarını elde etmesi için yeterli olduğunu savunmaktadırlar.
Yeni Gerçekçilik ise devletlerin nihai amacının anarşik sistemde var olmaları olduğunu ve gücün bu doğrultuda bir araç olduğunu kabul etmektedirler.
Bir devletin diğerlerini korkutacak şekilde güçlenmesi, bu gücünü sınama isteği karşısında oluşturulan güç dengesi ve ittifaklar yüzünden bir intihar haline dönüşebilmektedir.
Napolyon fransa'sı ve Hitler almanyası bu durumu açıklamak için verilebilecek en bilinen örneklerdir.
Uluslararası alanda güç kullanımını sınırlandıracak, saldırıya uğrayan devleti koruyacak ve haksız güç kullanımı yapanın cezalandırılacak herhangi bir merkezin bulunmaması, uluslararası sistemin yapısının anlaştık olması sonucunu beraberinde getirmektedir.
İç politika ya da uluslararası politikada dahil olmak üzere bütün politikalar esasında 3 Ana biçimde karşımıza çıkmaktadır.
Her politika; Ya güç elde etmek ve bunu korumak, Ya elde edilmiş bulunan güç ve iktidarı artırmak ya da elde edilmiş bulunan güç ve iktidarı göstermek ve açığa vurmak ister.
Devletler; Asıl amaçları olarak ya da diğer amaçlarını elde etmek için bitmeyen bir güç mücadelesi vermektedirler. Çünkü uluslararası ilişkilerde her türlü ilişkinin sonucu tamamen aktörlerin göreceli güçlerine bağlıdır ve ancak güçlü olanları sonuçları kendi çıkarlar doğrultusunda belirlenmektedirler.
Yeni gerçekçilik; Uluslararası sistemin yapısı ve bu yapının devletlerin eylemlerine yansıması üzerine kuruludur.