"Sonbaharın kimsesizliğine bürünmüş bir mabet, mabet bahçesinin tam ortasında bir ölüm ve geride kalmış küçük bir kız çocuğu... Evet, o kız çocuğu benim. Bugün kız çocuğu olmayı bırakıp genç bir kadın olduğum gün, bugün babamın öldüğü gün."
Gerçek kişiliğimiz insanlardan gizlemek için çabaladığımızmış aslında. Sizin için de bu böyle eminim ki . Gerçekten yapmak isteyip yapamadığınız onlarca şeyi düşünün. Yaptığınızda samimiyetsiz insanların sizlere yakıştıracağı kalıplar... Bu kalıpların muhatabı olmamak için uzak duruyoruz istediğimiz her şey ve herkesten. Sizce de bu adaletsiz bir düzen değil mi?
"Tavandan yere kadar uzanan camlar, o camları kibarca okşayan kar taneleri, şöminede yanan odunun çıtır sesleri ve ben... Huzurun tanımı bu olsa gerek."