Xewneke Payîzê
İlhami SidarSözler ve Alıntılar
Dawiyê ez têgihiştibûm ku hezkirina mecazî xefilînek bû, ji min bû ku heyîneke rastîn a wê heye. Lê di rastiya xwe de tu kes ji Xwedayê xwe pê ve ji tu kesî hez nake, lê ew xwe di hezkirina Zînê de, di hezkirina Leylayê û Şîrînê de, di hezkirina dinyayê de, di hezkirina hemû tiştên hezkirî de vedişêre. Lewra sedema hezkirinê bedewî ye, bedewiya mutleq jî tenê ayîdî wî ye.
"heke bixwazî li mala dil ji bo yarê cih hazir bikî, ewil dilê xwe paqij bike, heya ji hebûnê qirêjek bimîne, hundirê xaniyê dil roniyê nabîne, divê tu astengan ji xwe dûr bixînî."
Sayfa 147Kitabı okudu
ax, Xwedeyo ew çi birûsk bûn li ser sînga min kom dibûn!
Sayfa 187Kitabı okudu
bi min wisa dihat ku evin sawînek e; sawinek ku hemû xweziyên mîrov tê de wek leylanan pêl didin. Mem û Zîn hebe nebe çîrokek bû, Leyla û Mecnûn jî wisa, Romyo û Jul yet, Ferhad û Şirin giş çîrokên lihevhatî bûn.
Sayfa 9Kitabı okudu
"Ax, divê mirov çemekî herikbar be, biherike, tim biherike û dawiyê tevi deryayên abadin be."
Sayfa 29Kitabı okudu
divê mirov li ku derê li rastiyê bigere?"
rastiya mirov ne li derve ye, li hundirê mirov e. derve û heyberên derve tiştên ku mirov bi xwe afirandine ne. xwarin, vexwarin, mal û menal, tiştên herî nirxdar ên dinyewi hemû pêwistiyên hêla heywanî yên însan in.
Sayfa 145Kitabı okudu
bextewariya safi heye gelo?