Biliyorum ki; her birinizin ayrı ayrı hikâyeleriniz var, hikâyelerinizi oluşturan paragraflarınız,
paragraflarınızı tamamlayan cümleleriniz. Ve cümleleriniz arasında dolduramadığınız boşluklar.
Ruhunuzdaki boşlukla eş. Hiçbir madde ile hiçbir canlı ile hiçbir duygu ile dolduramadığınız boşluklar. Bu boşluklara sorular sıkıştırdınız. Zaman zaman hayatın lezzet duraklarında molalar verseniz de tatmininiz geçici oldu ve sebebi olmayan mutsuzluklara gömüldünüz.
Dillendiremeseniz de eksik bir şeyler olduğunu hissettiniz zaman zaman.
Bazen kalabalıklar içinde yalnızlığınızı hissettiniz.
Bulunduğunuz yere ait olmadığınızı düşündünüz. Ruhunuzun bedeninize dar geldiği zamanlarda,
isyanlarınız da oldu, boş vermişliğiniz de.
Anlamlarınız da oldu, anlamsızlıklarınız da...
Ruhunuzun kıvrandığı zamanlarda zihniniz hep aynı soruyu sordu;
"Bir şey eksik! Ama ne?"
"Doğmuşum adımı "insan" bilmişim,
Baksan bir beden, beş tane duyu,
Esma üstüne aba giymişim,
Kat kat perde ile örtmüşler Hû'yu..."
