Aman tanrım! Bu nasıl bir kitaptı böyle.
İkinci kitap biter bitmez başladım buna, çünkü sabrım kalmamıştı ve devamında neler olacağını merak ediyordum.
Ah be Sedef, sen neler çektin kızım... Bazıları sürekli olarak Alaza sövmüş olabilir, ama ben onu çok iyi anlıyorum, sonuçta öyle bir durumda yapabileceği en mantıklı seçim oydu.
Kitabın son sayfalarını okurken yine ve yine ağladım. Hiç böyle bir son beklememiştim. Diğerlerinde olduğu gibi yine meraklandırıcı bir sondu. Dördüncü ve son kitaba bu son yüzünden başladım, ama bitirmeye kesinlikle hazır değilim. O kadar alıştım ki onlara, mükemmelliklerine... Veda etmek istemiyorum...
Kısa ve mantıksız olmuş olabilir, fakat elimden geldiğince spoiler vermeden düşüncelerimi yazmak istedim, umarım saçma ve gereksiz bulmazsınız:)
Maral Atmaca
İzin ver, mutlu olayım...