Kitabı sadece beğendim dersem, hissettiklerim yanında çok soluk kalır. Her sözünde kendimi daha çok düşünür buldum. Her sözünde bir yaşanmışlık var ve bunun hayal ürünü olması hiçbir şey değiştirmiyor. Her çocuğun yaşanmışlığı ve hikayesi..
Kitabın etkisinden çıkmak mümkün değil. Bazen olur ya okuduğun bir satırda ve ya bir sözde insan kendisini bulur. Bu kitap karakterlerinin hayatı belkide bizim hayatımız değildir, bu bir hayal ürünüdür lakin her hayat kendisinde ne kadar zor olduğunu insanlara onu anladıkça kanıtlıyor. Birine bakarak dertsiz tasasız demek çok kolay, gel gör ki, o neler yaşamış..
Küçük kalp kırıntısı yaşarken bunu bazen öyle büyütürüz ki, sanki bizden kötü durumda olan yoktur. Ama bilemeyiz ki, bizim hayatımızı bile yaşamak isteyenler vardır.
Gerçektende bu hayatta "YaralaSar" olmak gerek. Kimese ihtiyac duymadan kendi yaralarımızı kendimiz sarmalıyız. Aslında Sedefte en çok sevdiğim şeylerden biri de "bencil" davranışlarıydı. Bunun yanlış olduğunu savunabilirler ama bu hayatda benciller hep önde olur. Kimise kendinden çok seversen, o kadar da kendini kaypedersin.
Bu kitapla, onun her bir karakteriyle ilgili saatlerce bıkmadan konuşa bilirim. Ve kitapla ilgili incelememi kitapdan alıntılarla bitirmek istiyorum ve en çokta kendimi bu alıntıda buldum diye bilirim: "Her şeyden kaçıp uzaklaşmak isterken nereye gidebilirim ki? Kalsam zulüm, gitsem ölüm. Yıkım bu, azizim; yıkım.."
Yaralasar - 4