Yarın, Nasıl Bir Gün Olacaksın? Gönderileri
Yarın, Nasıl Bir Gün Olacaksın? kitaplarını, Yarın, Nasıl Bir Gün Olacaksın? sözleri ve alıntılarını, Yarın, Nasıl Bir Gün Olacaksın? yazarlarını, Yarın, Nasıl Bir Gün Olacaksın? yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
“Bütün akılları omuzlarında olan birtakım adamlar, her türlü düşünceyi karşılarında hazır ol durumuna getirmek istiyorlar. Başaramayacaklar. Bir gün onlar da üzerimizdeki güneşi görecekler.”
Osman Şahin
İyi bir romanı okuyup bitirince, birkaç gerçek dosta, birkaç gerçek dost daha ekleniyor sanki.
“İlk romanımla borçlarımı ödemem gerek. Bunu başaramazsam kendimi asabilirim.”
Dostoyevski
Yetki ne güzel bir ayıraç. İnsana yetki katınca, ne güzel ayrışıyor insanlar, zavallılıklar ne güzel çıkıyor ortaya.
Kendime en büyük düşman, “ben”im şu anda. Bu, ben miyim, yoksa kurtulmak istediğim şey bu “ben” mi? Belki ondan kaçıyorum, bilmiyorum. Ayıklanamıyorum. Boğuluyorum.
“Var olmaya hakkı olan bir şey nasıl yok olabilir? Durmak bilmeyen bu olma ve doğurma, doğa’nın yüzündeki bu acı buruşukluk ve bozukluk, varlığın her alanda duyulan bu inleme nereden geliyor?”
Onunla olmak -ne bileyim- mavi olmak, kırmızı olmak kadar güzeldi. Bir bulut gibi, bir sis gibi içime yayılıyor.
Çıkıyoruz. Islanıyoruz. Islanmak hoşumuza gidiyor. Titriyorum. Üşümekten değil. Koluma giriyor. Yalnızlığımı büyütüyor. Korkuyorum.
Paranın olmadığı bir dünya kim bilir ne güzel olurdu. Paradan korkuyorum.
Parasızlık gibisi yok. Paraca korkunç sıkıntıdayım. Hayata karşı da alabildiğine olumsuzum. Çünkü koşullarım, beni olumlu yapmaktan çok uzaktalar. Olsun, yine de şu klor kokulu çayımı yudumlayıp düşünmeliyim. Düşünmemek değil de, az şeyler bulmak koyuyor insana. Bu da az düşünmekten geliyor olsa gerek.
Benim inandığım Tanrı, peygamberlerin Tanrısı değil. Bunu biliyorum. Benim soyutladığım bir Tanrı o. Doğa’nın içinde. Belki de doğanın ta kendisi.
Ne kadar tek başıma olmak istiyorsam o kadar tek başıma değilim.
Ne kadar kırgınım. Bu ne büyük bozgunlar, yıkımlar yaratıyor içimde. Korkuyorum. Oysa her şeye yeniden başlanabilir. Ama bütün iplerin uçları Onun elinde. Belki iplerden birinin öbür ucu da bende; ben tutuyorum. Ona sıkı sıkıya sarılmalıyım. Tek kurtuluş ipim bu. Ama ipi çekmekten korkuyorum. Çıngırakların tümünün birden delirmelerinden korkuyorum.
Küçük insanların umutlanışı büyük oluyor.
“Seni çiçek adlarına göre düşündüm,
Sözgelimi bir gül gibi kurdum seni baştan”