Yalnızlık taşırdım yeryüzünden. Tencereye alabildiğinden daha fazla yalnızlık doldurduğum için. Birine sarılarak uyuduğumda bile yalnız hissettiğim için.
Lakin; bazı durumlarda ilişki gemisini yürütmek için sevgi tek başına yeterli değildir. Sevginin; güven, tahammül, saygı ve anlayış gibi olgular ile beslenmesi gerekir.
Yolda olmak yersiz hissettirir, yersizliğe alıştığında; bir nesne, yer ve bir şehre ait olmadığını hissettiğin anda başlar özgürlük... Ancak; o zaman 'her yere' ait olabilirsin!
Bu nedenle birçok sevgi hüsrana uğruyor. Taşları yapay sistemin üzerine inşa etmeye çalıştıkları için. Gerçek sevgilerin ekonomik değeri olmaz. Sosyal konumları da yoktur. İçinde akıl alır bir mantık, anlaşılır bir boyutta taşımazlar. Gerçek sevgiler hissedilir, ruhsal bir enerjileri vardır. Ve en önemlisi kimlikleri ve isim öncesi sıfatları asla yoktur!
Yalnızlık...
İnsanı hiç terk etmeyen, en iyi dost. Yalnızlık bir acizlik hissi veya kötü bir durum değildir. Aksine ruhunu, yüreğini, evreni dinleyebildiğin birçok kişinin yoksun olduğu bir hazinedir.
Dün bitti. Sadece hatıralar ile anımsanacak. Yarının geleceği daha garanti bile değil. Öyleyse sen sadece şimdide varsın. Geçmiş için hayıflanıp efkarlanırken, gelecek için düşler kurarken bugünü kaçırdığının farkında değilsin.
Yalnızlık...
İnsanı hiç terk etmeyen, en iyi dost. Yalnızlık bir acizlik hissi veya kötü bir durum değildir. Aksine ruhunu, yüreğini, evreni dinleyebildiğin birçok kişinin yoksun olduğu bir hazinedir.