Tomris'in 'Ben Tomris Uyar.' kalemini okumayı seviyorum. Kendine özgü, açık bir dil değil, biraz karmaşık (zihnimin içi gibi) ama çok tanıdık ve içe dönük hikayeler (çoğumuzun hikayesi gibi).
Kapalı dilinin yanında anlatılamayanları bu kadar açık anlattığı için ve bütün bunları ana dilimizde okuyabildiğimiz için çok şanslı hissediyorum kendimi. Toplum yargıları, yalnızlık, kadın olmak, aile, sevgi bağı, geride kalan hikayeler, anılar ve hepsinin bir noktada birleştiği 'yaz'.
Biz tanıyormuşuz gibi anlattığı İnci, Nurten, Oya, Cevat, Şevki, Suphi, Semra, Ece, Belkıs hanım, Burhan bey, Özer,... Dinledikçe fark ediyoruz ki tanıyoruz aslında hepsini. Hepsini hayatımızdan geçen birinin yerine koyuyoruz ya da ta kendisiyiz onların.
Her bir öykü bittiğinde tadını damakta bırakıyor. Her birini oturup uzun uzun düşünesi geliyor insanın. Tomris'in kalemi için minnet doluyum. Yine bir iyi ki!
Not: Uzun zamandır 'zamanını' bekletiyorum Yaza Yolculuk'un. Doğru zaman olduğuna karar verince valize ilk aldığım kitap. Öykülerde savrularak ilerlerken "İçinde yaşadığımız bu dar alanı böylelikle genişletmeye, herkesin avucunun içi gibi bildiği bu adayı bir bağımsızlık alanına çevirmeye sessizce karar vermiştik sanki." cümlesini okuyunca "Aaa onlar da adada!" tepkimin üzerinden çok cümle geçmemişti ki o adanın tam da burası Cunda Adası olduğuyla karşılaştım. Bazı küçük armağanlar için teşekkürler hayat.
