Bu konudan bir çeşit şüphe duymamın nedenlerinden biri de normal bir adamın karşıtının , yani tabiat ananın yarattıklarından değil de laboratuvar imbiğinden geçmiş , üstün anlayışlı bir adamın (bu da biraz mistisizm gibi oldu galiba , ama bundan da emin değilim) , bazen tüm manevi üstünlüğüne rağmen , zıttının karşısında acizliğini kabullenip
İnsan olmak, hem de canlı kanlı insan olmak bize zor geliyor. Bundan utanıyoruz. Bunu rezillik olarak görüyoruz. “Vasat” insanlardan olmak için elimizden geleni yapıyoruz. Gitgide daha da kötü oluyoruz. Bundan tat alıyoruz.