Bu yorumu da biraz kişiselleştireceğim ama bu kitaba da “bu kitabı okumayan çok şey kaçırıyor” da demezsiniz ya. (Neyse buna da saygı duyalım)
Yorumlara bakarken pek çok kişi yarım bırakmış ya da bir şey anlamadığını öne sürerek beğenmediğini dile getirmiş ki bence haklılar ben de çok bir şey anlamadım. Hatta yarım bırakmamak için zorladım.
Kitapta yeraltı adamı kendi kabuğuna çekilmiş, iç hesaplaşmalar yaşayan, utangaç, gururlu, derin düşünen; insanın kaygılarından dolayı, sahip olabileceği mutluluğa ket vurduğuna ve yerüstü cehennemini yarattığına inanan orta yaşlı bir memur. Kendini gömdüğü metaforik yeraltından bize insanın iç dünyasındaki çelişkilerden doğan nefreti, şüpheyi, dengesizliği, yalnızlığı ve korkuyu dönüp kendi içimize bakarak sorgulatıyor.
Karakter kendisini toplumdan soyutladığı için monolog tarzında ilerliyor kitap. Ama benim dengemi bayağı bir bozan kitap oldu. Kitabın çoğunda atar yapıyor amcamız ama atar yaptıktan sonra da şak yaptım tarzında bir çıkış yapıyor. Kitabı okurken “adam biraz duruşun olsun artık ya” diyebilirsiniz. Kitabı okurken bir yandan sinirlendim bir yandan acıdım adama aslında. Ama bu kadar da atarlanmayı bu kafa kaldırmaz yani.
Kitap iki bölümden oluşuyor. İlk bölümde karakter kendini açıkladığı ve hak verdiği monologları, ikinci bölümde ise bu yer altından çıkıp geçmişteki hesaplaşmaları gerçekleştirdiğini görüyoruz. Biraz beyin sınırlarını zorlayan bir eser. Yani bunu da çok tavsiye etmiyorum ama okumak isteyen okusun bir şey diyemem kendi zamanıdır kaybetmek isteyebilir.
Fyodor Dostoyevski külliyatı kronolojik okuma maratonumun 11. kitabı olan 
Yeraltından Notlar’ı iki gün önce bitirdim. Ama ben mi kitabı bitirdim
