Bu bir delilik olmalıydı. Aşkla bir yaratılmış ruhum, sanki beni uzak bir mahşerde beklemek için evvelden gitmişti. Insanlığımın yavaş yavaş silindiğini hissediyordum. Dünyadaki hiçbir oyun doldurmuyordu boşluğumu. Şair kanım bile yavaş yavaş bedenimden çekiliyordu. Uzunca bekledim çiçekli şiirleri. Üstelik hala çocuktum. Yalnız, mahzunluğum büyüyordu. Sabrım çoktan tükenmişti ama sabrın tükenmesi mecburiyet karşısında ne yapılabilir ki?